Καθηγητές χαμένοι στη μετάφραση

Κάθε Σεπτέμβριο, περίπου όταν στα θέατρα «κατεβαίνουν» οι θερινές επιθεωρήσεις, στα ελληνικά σχολεία «ανεβαίνει» μια θλιβερή φάρσα : η επανεξέταση των μετεξεταστέων.

Το τελετουργικό μοιάζει να έχει βγει από τα καλύτερα εγχειρίδια κοινωνικής υποκρισίας και υποκριτικής.

Οι κατ’ αρχήν απορριφθέντες μαθητές προσέρχονται στις αίθουσες, δήθεν για να εξεταστούν και να πιστοποιηθεί η γνωστική τους επάρκεια στο αντικείμενο. Οι καθηγητές, προσέρχονται δήθεν για να εξετάσουν.

Δίδονται τα θέματα και ξεκινά η γραπτή εξέταση. Μόνο που στη συγκεκριμένη εξέταση υπάρχει μια ιδιομορφία. Εξετάζονται …οι καθηγητές. Αμέσως μετά την εκφώνηση των θεμάτων, οι καθηγητές ξεκινούν να γράφουν τις απαντήσεις των θεμάτων στον πίνακα.

Οι καθήμενοι «εξεταζόμενοι» τελικά ελέγχονται μόνο για επάρκεια όρασης. Γιατί αυτό που κάνουν είναι να αντιγράφουν τις απαντήσεις των θεμάτων από τον πίνακα, να παραδίδουν κατόπιν τα γραπτά και να αποχωρούν. Και οι «εξεταστές» καθηγητές, χωρίς να χρειάζεται να ελέγξουν τα γραπτά αυτών που ορθά τον Ιούνιο έκριναν απορριπτέους, εκδίδουν αποτελέσματα «επιτυχόντων» και πίνακα προβιβαστέων.

Όλα και όλοι μέσα σε ένα κλίμα καθολικής σιωπής, την οποία υπαγορεύει η συνενοχή στην τέλεση ενός αδικήματος που συνιστά κοινωνικό κακούργημα.

Ο κύριος ένοχος είναι οι πολιτικοί και το εκμαυλιστικό πολίτευμα ασυδοσίας που πλάσαραν σαν «δημοκρατία» για να νέμονται οι ίδιοι την εξουσία.

Μετά το 1981 ουσιαστικά απαγορεύεται να απορριφθεί μαθητής. Να «μείνει» στην ίδια τάξη. Μην ψάξετε. Δεν θα το βρείτε σε νόμους ή προεδρικά διατάγματα. Είναι μια άγραφη, βουβή, ισοπεδωτική για τους άξιους και τους ικανούς, μεθόδευση. Όπως, αντίστοιχα, είναι ισοπεδωτική για τους νομοταγείς φορολογούμενους η ευδοκίμηση των φοροφυγάδων.

Είναι η επιβεβαίωση εκείνων που επιμένουν ότι αυτό το συγκεκριμένο, αντιπροσωπευτικό πολίτευμα αποτελεί μια γιγαντιαία πρέσσα εξισωτισμού προς τα κάτω, μια θριαμβευτική επικράτηση ως προτύπου των χειροτέρων μονάδων και στρωμάτων της κοινωνίας.

Ένοχοι μαζί με τους πολιτικούς είναι οι γονείς-ψηφοφόροι, που θέλουν τον πάση θυσία προβιβασμό των γόνων τους, ώστε τα «σπλάχνα» τους στη συνέχεια να επιτύχουν μια φαλκιδευμένη κοινωνική ανέλιξη.

Οι καθηγητές δεν είναι ένοχοι. Είναι όμως συνένοχοι και συνεργοί. Και ατιμάζονται από την συνέργεια και την συνενοχή. Ατιμάζονται ως επιστήμονες, ως παιδαγωγοί, ως ανθρώπινες αξιοπρέπειες.

Αλλά δεν έκαναν ποτέ απεργία για αυτή την εξευτελιστική διαδικασία. Όπως δεν απείργησαν ποτέ για τα ουσιώδη και ζέοντα προβλήματα της εκπαίδευσης.

Για τον αφελληνισμό της Παιδείας, για το ότι όπως θαυμάσια το διατύπωσε ο καθηγητής της Φιλοσοφικής Κωσταράς «τα ελληνόπουλα τελειώνουν το σχολείο χωρίς να έχουν αναπτύξει φλογερό αίσθημα αγάπης για την πατρίδα».

Για τους μαθητές που μεταφέρονται στο σχολείο σε καρότσες αγροτικών, επειδή καταργήθηκε η επιδότηση τής μεταφοράς τους.

Για σχολική λειτουργία που επιτελείται σε διαλυμένες, λυόμενες, χωρίς θέρμανση αίθουσες, σε ακατάλληλα κτίρια.

Για τις χιλιάδες αποσπάσεις ημετέρων σε γραφεία άσχετα με την εκπαίδευση που δημιουργούν κενά εκπαιδευτικών στα σχολεία.

Για το ότι το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας παραδέχεται πως οι μαθητές σε κάποια μαθήματα κάνουν λιγότερες από τις προβλεπόμενες ώρες και δεν συμπληρώνουν τη διδακτέα ύλη, επειδή «αδυνατεί» να προσλάβει αναπληρωτές.

Για τις οριζόντιες περικοπές των λειτουργικών εξόδων των σχολείων, για την διακοπή της ενισχυτικής διδασκαλίας και της λειτουργίας των σχολικών βιβλιοθηκών, λόγω της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Για το όνειδος της παραπαιδείας, για το ότι το καθηγητικό σώμα είναι στην πραγματικότητα τροχονόμοι νεανικών ζωών, στις οποίες χορηγούν μόνο ένα χαρτί, το απολυτήριο, για να το κραδαίνουν στην φρενιτιώδη κούρσα προς την εισαγωγή σε ανώτατες σχολές, ενώ το ουσιαστικό τμήμα της εμπέδωσης των γνωστικών αντικειμένων επιτελείται στα φροντιστήρια.

Για την αθλιότητα του να διδάσκονται ξενόγλωσσα μαθήματα από αμειβόμενους δημόσιους λειτουργούς αλλά όλοι οι μαθητές να μαθαίνουν ξένες γλώσσες στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια.

Για την διπλή ζωή πολλών συναδέλφων τους που χάσκουν στο μάθημα, κρατώντας τις δυνάμεις τους για τα απογευματινά, παράνομα, πανάκριβα, αφορολόγητα και ενίοτε εκβιαστικά «ιδιαίτερα», τα οποία συνολικά επιβαρύνουν δισεκατομμύρια τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.

Για την ανάγκη συνεχούς επιμόρφωσης και αξιολόγησης των ιδίων, ώστε να προστατεύονται από τον συγχρωτισμό και την ταύτιση με οκνούς οπισθοδρομικούς.

Αλήθεια, οι καθηγητές που αντιδρούν στην αξιολόγησή τους, εάν χρειαζόταν να κάνουν μια κρίσιμη επέμβαση, σε ποιον χειρουργό θα εμπιστεύονταν τη ζωή τους;
Σε έναν που σαν κι αυτούς έχει να διαβάσει από τότε που πήρε το πτυχίο ή σε έναν που έχει χιλιάδες ομοειδείς εγχειρήσεις στο ενεργητικό του;

Έφτασαν έτσι να γίνονται σήμερα τα πρόσωπα της ημέρας, με το δυναμιτίζουν τις επερχόμενες εισαγωγικές εξετάσεις για δυο επιπλέον ώρες διδασκαλίας-εργασίας την εβδομάδα. Και να μην είναι ακριβώς έτσι, έτσι εμφανίζεται και έτσι το εισπράττει η κοινή γνώμη.

Που φυσικά, κατά πλειοψηφία συγκροτεί μέτωπο αντίθετο στα καθηγητικά αιτήματα.
Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, μαθητές που διαγωνίζονται εφέτος και οι γονείς τους.
Οι μαθητές και οι οικογένειες που προετοιμάζονται για τα επόμενα χρόνια και ανησυχούν μήπως αντιμετωπίσουν παρόμοια προβλήματα.
Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που βιώνοντας μια συντριπτική εργασιακή και ασφαλιστική αβεβαιότητα βλέπουν στους καθηγητές κάποιους που έχουν ακόμα σταθερή εργασία.

Οι άνεργοι που βλέπουν κάποιους να διαμαρτύρονται για δυο ώρες εργασίας.
Οι χαιρέκακοι και οι ζηλόφθονοι που φθονούν τους καθηγητές για το έστω λιγοστό κοινωνικό κύρος που απολαμβάνουν και την εξουσία κρίσης ανθρώπων που διαθέτουν.

Όλοι οι παραπάνω βρίσκονται λιγότερο ή περισσότερο απέναντι στους καθηγητές. Και πέντε χρόνια σκληρής κρίσης που έφερε μια ιστορική ύφεση και δυσπραγία, εξάτμισαν την όποια κοινωνική αλληλεγγύη.

Οι καθηγητές δίνουν λοιπόν τη τέλεια πάσα στην κυβέρνηση για να βάλει με την επιστράτευση γκολ σε κενή εστία.

Γκολ, που η κυβέρνηση ίσως πρόσκαιρα πανηγυρίσει αν και δεν θα έπρεπε. Μπορεί να επιδεικνύει άλλο ένα επιτυχές  επεισόδιο στη αλληλουχία «νόμος και τάξη» αλλά μεσοπρόθεσμα, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα την συνεχιζόμενη οικονομική καχεξία και την επίφοβη κατάρρευση του ασφαλιστικού, οπότε οφείλουν να ληφθούν δραματικά μέτρα, η κυβέρνηση θα συνέφερε να έχει πιεστικό επιχείρημα απέναντι στους δανειστές, για κούρεμα χρέους ή άλλη λύση, μια αυξανόμενη κοινωνική αντίσταση.

Όμως η πάταξη και των καθηγητών επιτείνει την εικόνα μιας κοινωνίας σε αναισθησία, επί της οποίας μπορεί να γίνει η βαρύτερη επέμβαση – γιατί όχι και ακρωτηριασμός.

Αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για καθηγητές χαμένους στη μετάφραση των κοινωνικών τεκταινομένων.

Για συνδικαλιστές παλαιολιθικής εποχής, μιας 30ετίας «λεφτά υπάρχουν» με δανεικά. Οι οποίοι εάν δεν κάνουν ρουσφέτια, εάν δεν καλύπτουν ανθρώπους που δεν δουλεύουν πολλές ώρες αλλά βολεύονται από ‘δώ κι από ‘κεί, ένιοι με «ψυχολογικά προβλήματα», το συνδικαλιστικό οικοδόμημα θα καταρρεύσει και οι ίδιοι θα χάσουν τα προσωπικά τους προνόμια.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, μαζί με το Κοινοβούλιο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ήταν ο ένας από τους τρεις πυλώνες της Ανδρεϊκής εξουσίας. Τους ευτέλισε και τους τρεις. Οι καθηγητές, στις συνδικαλιστικές τους εκλογές, όσοι ψηφίζουν, δίνουν στο ΠΑΣΟΚ περίπου 70%. Αλλά όσες «μάχες» έδωσαν επί 30 χρόνια ήταν εκ του ασφαλούς, αφού υπουργοί και γραμματείς ήταν συμφοιτητές τους και σύντροφοι στις κομματικές νεολαίες. Κανένας δεν «μάτωσε» για να κερδηθεί κάτι, μετά τη Μεταπολίτευση.

Έτσι, σήμερα, άβουλοι και ρηχοί αντάμα, απεμπόλησαν το ηθικό πλεονέκτημα που τους παρέχει το λειτούργημά τους, να είναι αυτοί που αξιολογούν ανθρώπους οποιασδήποτε τάξης και καταγωγής, παρά τις διάφορες μεθόδους που μηχανεύονται μαθητές αλλά και γονείς για να παρακάμψουν την ορθή κρίση του διδάσκοντος.

Και οδηγήθηκαν στο μοιραίο λάθος στρατηγικής να τα βάλουν με την κοινωνία. Αντί να διακηρύξουν απλά ότι οι εισαγωγικές μεν εξετάσεις θα διεξαχθούν ομαλά και με πλήρη σεβασμό στην αγωνία των μαθητών, αλλά τον ερχόμενο Σεπτέμβριο τα δημόσια σχολεία θα ανοίξουν μόνον εάν, ταυτόχρονα :

1) Τα σχολικά βιβλία, όχι φωτοτυπίες, βρίσκονται στα σχολεία εγκαίρως

2) Έχουν δεσμευτεί πιστώσεις για τη θέρμανση όλων των σχολείων και την μεταφορά όσων μαθητών την χρειάζονται

3) Έχει ορισθεί ο ανώτερος αριθμός των μαθητών κατά τμήμα, 25, 28, 30, οι ίδιοι γνωρίζουν πόσοι

4) Ο αριθμός των διδασκομένων καθορίσει τον αριθμό των απαραίτητων διδασκόντων, άρα και των απαραίτητων προσλήψεων αναπληρωτών, με σκοπό την πλήρη κάλυψη της διδακτέας ύλης

5) Έχει συσταθεί ομάδα εργασίας για την εκ βάθρων αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος, με συμμετοχή υπουργείου, εκπαιδευτικών και ακαδημαϊκών, με προθεσμία παράδοσης πορίσματος τον ερχόμενο Νοέμβριο

6) Έχει συσταθεί ομάδα ειδικά για την αναμόρφωση του σχολικού προγράμματος, απλοποίηση της διδακτέας και εξεταστέας ύλης, η οποία έχει «ξεφύγει» σε πανεπιστημιακό επίπεδο επιβαρύνοντας αφάνταστα και ανώφελα τους εξεταστέους προς εισαγωγή στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, με σκοπό αυτή να καλύπτεται όσο είναι εφικτό από την σχολική διδασκαλία

7) Έχει διευθετηθεί όποιο άλλο ή όποια άλλα προβλήματα – εκείνοι (οι καθηγητές) γνωρίζουν καλύτερα ποια είναι.

Θέτοντας έτσι και την κυβέρνηση προ ευθυνών που άπτονται ζωτικότατου τομέα της δημόσιας ζωής αλλά και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλία κινήσεων για την ουσιαστική αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Όμως, φευ, το μόνο που κάνουν είναι να ζητάνε από την ΑΔΕΔΥ απεργιακή «αλληλεγγύη» στο αδιέξοδό τους…

Όταν ο πρωθυπουργός αναλάμβανε τα καθήκοντα του φλερτάραμε με την εκτίμηση ότι από τη δυσμενή συγκυρία υπήρξε ιστορικά άτυχος. Με την εξέλιξη των πραγμάτων μάλλον αποδεικνύεται ιστορικά τυχερός. Έχει απέναντι του ένα κοινωνικό πεδίο μάχης γεμάτο πτώματα που ζητούν ταφή. Και ο ενταφιαστής θα δοξαστεί.

Το πρόβλημα είναι ότι στο πεδίο μάχης υπάρχουν και πάμπολλοι τραυματίες που αξίζουν φροντίδα και νοσηλεία, για να ανανήψουν. Δυστυχώς, φορτώνονται και αυτοί μαζί με τα προς ταφή πτώματα…

Προφήτης