Πώς θα αναστηθεί η Πατρίδα;

Πως θα αναστηθεί η Πατρίδα; Σίγουρα όχι με το να γίνουμε οι κούληδες της Ευρώπης, τραβώντας το καρότσι για 300 Ευρώ σκάρτα. Το έγραψα  εκατό φορές. Ότι κι αν κάνουμε, οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι και το Μπαγκλαντές θα είναι πάντα πιο φτηνοί και πρόθυμοι. Τα κάνουν όλα και δεν σιχαίνονται.

Κάποιοι, νομίζουν πως η χώρα είναι Μακντόναλντς. Θέλουν να καταργήσουμε την μονιμότητα, να ιδιωτικοποιήσουμε ακόμη και την είσπραξη των φόρων, να «ελαστικοποιήσουμε» την εργασία, να γίνει ίσως προαιρετική κι η ασφάλιση

. Το άκουσα και αυτό. Θες περίθαλψη και σύνταξη, οκ. Δεν θες, δεν πειράζει κι ύστερα, όταν γεράσεις ή αρρωστήσεις, ψόφα στο δρόμο. Θέλουν επίσης να καταργήσουμε ενοχλητικούς θεσμούς, όπως την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και να φτιάξουμε κάτι σαν επαγγελματική Στρατοχωροφυλακή, που απλά θα κάνει τον τροχονόμο στους πρόσφυγες, που δημιουργούν οι πολιτικές των άλλων. Θέλουν  ένα κράτος ελάχιστο κι αυτό πτυσσόμενο, στελεχωμένο μόνο με κάποιας μορφής συμβασιούχους, οι οποίοι θα φοράνε το καπελάκι, θα μπαίνουν πίσω απ’ τον πάγκο κι απρόθυμα θα κάνουν την δουλειά. Χωρίς πίστη, χωρίς συνέχεια του κράτους. Κι όποτε θέλουμε, θα τους σουτάρουμε.

Ποιο ήταν, είναι και θα είναι το πολυτιμότερο κεφάλαιο μας; Οι άνθρωποι. Οι Έλληνες. Ούτε απέραντους σιτοβολώνες έχουμε, ούτε αστείρευτες πηγές πρώτων υλών. Μετρημένα μας τα έδωσε όλα ο Μεγάλος, εκτός από το Φως και το δαιμόνιο της ανήσυχης ψυχής μας. Σήμερα, με την κρίση, τι γίνεται; Οι σαράφηδες που ξεφυτρώνουν σε κάθε γειτονιά μαζεύουν το χρυσό από δαχτυλίδια, σκουλαρίκια, σταυρούς και βέρες κι οι Γερμανοί και άλλοι «φίλοι και σύμμαχοι» τα μυαλά.

Λεηλασία κι αρπαγή. Παιδομάζωμα των αρίστων.

Ποιο είναι το μοντέλο της ανάπτυξης που θα ακολουθήσουμε; Θα γίνει τόσο δελεαστική η εσωτερική υποτίμηση, που όλοι οι βιομηχανικοί  κολοσσοί θα σπεύσουν να στήσουν αχανείς γραμμές παραγωγής; Χλωμό το βλέπω.

Έχω ένα άλλο παράδειγμα. Στο Ισραήλ, τα πανεπιστήμια και τα πολυτεχνεία, συνδεδεμένα με μικρές και μεσαίες εταιρείες και τα τμήματα έρευνας και τεχνολογίας τους, δημιουργούν πρωτοποριακές εφαρμοσμένες καινοτομίες. Στα ηλεκτρονικά, στην βιοτεχνολογία, στην γεωπονία, σε ότι μπορείτε να φανταστείτε, αξιοποιούν τα «πυρηνικά όπλα» των ανθρώπινων μυαλών και δημιουργούν επιστημονική, τεχνολογική πρωτοπορία, που συνδέεται άμεσα με την παραγωγή και περνάει σε αυτήν. Υπογραμμίζω δε τον διαρκή στόχο, εκτός από την πρωτοπορία: την μέγιστη δυνατή εθνική αυτάρκεια.

Η αμυντική βιομηχανία τους είναι αξιοζήλευτη, τα επιτεύγματα τους σε αυτήν, όπως και στα ηλεκτρονικά αλλά και στην γεωργία και κτηνοτροφία, είναι εντυπωσιακά. Και την γη τους την αξιοποιούν πόντο – πόντο. Μέχρι την έρημο δάμασαν και την έκαναν κήπο σε ολόκληρες περιοχές, όπου πριν ζούσαν μόνο αγκάθια και σαύρες.

Το μοντέλο λοιπόν για μας, ταπεινή μου γνώμη, το δρομολόγιο μας για την έξοδο από τούτη δω την καρμιριά, δεν θα είναι αυτό που περνάει από τον εξανδραποδισμό, τον κοινωνικό δαρβινισμό και το «πάρτε πέντε εργαζόμενους στην τιμή του ενός».

Δεν ξέρω καμμία τέτοια χώρα που να ευημερεί. Όλες, μα όλες, που φορέσανε αυτό το κουστουμάκι, όπου τα μανίκια δένουν με λουριά στην πλάτη, ψωμολυσσάνε, ο δημόσιος τομέας τους είναι χάρβαλο από την διαφθορά και ο ιδιωτικός μοιάζει με την Κόλαση.

Η ανάπτυξη κι η ευημερία απαιτούν μικρό αλλά ρωμαλέο δημόσιο τομέα, σοβαρό κράτος, με συνέχεια και πίστη του προσωπικού στην αποστολή, με πειθαρχία, αυτοπειθαρχία κι εθνικό σχέδιο μακράς πνοής. Κι απαιτεί και δημόσιες επενδύσεις, τουλάχιστον στις υποδομές, που υπηρετούν όλους τους τομείς της οικονομίας.

Αυτό, το σοβαρό κράτος, στελεχωμένο αξιοκρατικά, είναι η βάση των πάντων, με ένα θεσμικό πλαίσιο απλοποιημένο και λειτουργικό, χωρίς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς εκβιασμών ενάντια στους επενδυτές, ώστε να υπηρετηθούν οι βασικοί μεγάλοι στόχοι:

Πρώτον, Εθνική Παιδεία με δυο πυλώνες. Από τη μια, με επίκεντρο τις ανθρωπιστικές σπουδές, η διδαχή του Ελληνικού Τρόπου, η διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και πίστης της νεολαίας. Αν η Ελλάδα δεν γίνει παγκόσμιο κέντρο μελέτης των ελληνικών σπουδών, της κλασσικής φιλολογίας, της Ιστορίας, της αρχαιολογίας και της φιλοσοφίας, τότε ποιος;  Από την άλλη, επένδυση στην έρευνα και σύνδεση της με την παραγωγή. Δημιουργία πρωτοποριακών εφαρμοσμένων καινοτομιών, που μέσω μικρών και μεσαίων εταιρειών θα περνούν στην οικονομία, στον ελεύθερο ανταγωνισμό. Δεν είναι ζητούμενο. Υπάρχουν ήδη οι άνθρωποι. Υπάρχουν ήδη τεχνολογικά, ερευνητικά επιτεύγματα των δικών μας επιστημόνων, των δικών μας πανεπιστημιακών σχολών. Μ’ όλα τους τα προβλήματα.

Δεύτερον,  μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις είναι αυτές που έχουν την ευελιξία, που μπορούν πιο εύκολα να δημιουργηθούν και να περάσουν τέτοιες καινοτομίες στην παραγωγή, μόνες ή ως συμπαραγωγοί/υποκατασκευαστές μεγαλύτερων εταιρειών.

Έτσι οι ξένοι και δανειστές μας, δεν θα υφαρπάζουν τα καλύτερα μυαλά μας, δεν θα αιμορραγεί το Έθνος. Με τον τρόπο αυτό θα κρατήσουμε και θα αξιοποιήσουμε το πολυτιμότερο κεφάλαιο μας, κάνοντας πράγματα που οι άλλοι δεν κάνουν ή κάνοντας τα καλύτερα.

Και βέβαια, τρίτον, αναγκαίο ένα μακρόπνοο πλάνο, που θα πρέπει να ονομάσουμε Επιστροφή στη Γη. Την εγκαταλείψαμε, διακινδυνεύοντας την επιβίωση μας. Πέθαναν οι τρόποι της επιδότησης, της μονοκαλλιέργειας, τίγκα στα χημικά και στην εξάρτηση. Υπάρχουν όμως άλλοι τρόποι, κι όπου νομίζουμε πως δεν υπάρχουν, έχουμε τα επιστημονικά μυαλά για να τους βρουν. Ώστε να κάνουμε την γεωργία και την κτηνοτροφία μας σύγχρονη κι ανταγωνιστική, αναζωογονώντας την εγκατελειμμένη γη μας, δημιουργώντας πλήθος νέων θέσων εργασίας. Η τυποποίηση, οι νέες καλλιέργειες, οι νέοι τρόποι, συνέχεια της σοφίας των παλιών, που παροδικά διέκοψε η ληστρική και βλαπτική εξάντληση της γης, μπορούν να θρέψουν την χώρα και να εξάγουμε μοναδικά προϊόντα.

Η Πατρίδα δεν θα αναστηθεί με σοβιετικό κρατισμό αλλά ούτε και με τον κανόνα της επιβίωσης του ισχυρότερου στην νεοφιλελεύθερη κοινωνική ζούγκλα. Κοινή λογική χρειάζεται κι επένδυση στους ανθρώπους μας, στην παιδεία τους, στις ικανότητες και την δημιουργικότητα τους. Έξω διαπρέπουν. Ας τους φτιάξουμε τις συνθήκες να μείνουν και να διαπρέψουν και μέσα…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη