Στην εποχή μας ήμασταν 40 παιδιά στην τάξη και μαθαίναμε περισσότερα από σήμερα γράμματα!
Είναι ένα επιχείρημα των παλαιοτέρων, που αναπολούν τα δικά τους χρόνια στα θρανία, όταν ούτε πολλά σχολικά κτίρια υπήρχαν στην Ελλάδα αλλά ούτε και πολλοί εκπαιδευτικοί για να τα στελεχώσουν.
Οτι έμαθαν καλύτερα γράμματα οι παλαιότερες γενιές από τις νεότερες είναι μια άποψη που δύσκολα μπορεί να βρει σήμερα εκπαιδευτικό επιχειρήματα, αφού η εκπαίδευση (μεθοδολογία, πηγές κ.λπ.), και ευρύτερα η γνώση, έχει κάνει σημαντικά βήματα μπροστά.
Τα επιχειρήματα υπέρ αυτής της άποψης είναι περισσότερο ηθικού περιεχομένου και αφορούν κατά κύριο λόγο το φιλότιμο, τη διάθεση, την πειθαρχία, τους στόχους των ίδιων των παιδιών. Μετά την ανακοίνωση ότι o υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος αποφάσισε να αυξήσει όπου οι αριθμοί βγαίνουν, π.χ. στην περίπτωση μιας τάξης με συνολικά 85 παιδιά το όριο των μαθητών ανά τμήμα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο από τους 27 έως τώρα στους 30,50χρονος γονιός μού ανέφερε ότι αποφοίτησε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 από το Λεόντειο Λύκειο των Πατησίων από μια τάξη με 40 παιδιά. Και σας διαβεβαιώνω ότι ξέρει γράμματα και πολύ καλά μάλιστα.
Μόνο που… Μόνο που τότε οι μαθητές σέβονταν τους δασκάλους τους, ήξεραν τα όρια του χαβαλέ, ένιωθαν ότι σχολείο, η μόρφωση ήταν η οδός για να πετύχουν στη ζωή τους, να πετύχουν έστω κάτι καλύτερο απ” ό,τι είχαν καταφέρει οι γονείς τους.
Οι τελευταίοι δε, δεν αντιμετώπιζαν τον εκπαιδευτικό σαν απαξιωμένο δημόσιο υπάλληλο που βολεύτηκε στο Δημόσιο και τρέχει να οικονομήσει από τα ιδιαίτερα μαθήματα.
Αντιθέτως, σήμερα, o καθηγητής που μπαίνει σε μία τάξη τρέμει μήπως βρεθεί ένας μεταξύ των 27 μαθητών που, πετώντας μία εφηβική σαχλαμάρα, παρασύρει τους υπολοίπους στο χαβαλέ και τινάξει το μάθημα στον αέρα.
Τις τελευταίες δεκαετίες, κατ” εικόνα της οικογενείας και της κοινωνίας, η μεγάλη μερίδα μαθητών αγνοεί το μέτρο, το όριο και, όπως μου είπε ο 50χρονος γονιός, όταν έχουν μάθει από τους γονείς τους ότι μπορούν να γράψουν στα παλιά τους παπούτσια τον νόμο, γιατί να σεβαστούν τον δάσκαλο . Και γιατί, άλλωστε, ο μαθητής να σεβαστεί ένα βαρετό ως προς τη στοχοθεσία του σχολείου όταν στόχος των μαθητών είναι να πιάσουμε την καλή και έναν εκπαιδευτικό που και εκείνος έχει μπει στον φαύλο κύκλο της ήσσονος προσπαθείας, της αδιαφορίας και της λαμογιάς μέσω των ιδιαίτερων μαθημάτων
Ο ρεαλισμός λέει ότι σήμερα η ηγεσία του υπ. Παιδείας επιτρέπει λειτουργία τμημάτων με 30 μαθητές για να καλύψει με τους πλεονάζοντες καθηγητές τις ανάγκες που θα προκύψουν τα επόμενα χρόνια από τις μηδενικές προσλήψεις σε συνδυασμό με τις αναμενόμενες συνταξιοδοτήσεις. Από την άλλη, το υπουργείο θέλει να αντιμετωπίσει την καταχρηστική κατάτμηση τάξεων σε πολλά τμήματα, που κάνουν οι διευθυντές σχολείων για να μην προκύψουν πλεονάζοντες καθηγητές.
Όμως, σε μία περίοδο ανοικοδόμησης της Ελλάδας, το σχολείο δεν μπορεί να είναι μόνο αριθμοί.
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου