Η μάνα που κλαίει το Φύσσα και αυτές που κλαίνε τα παιδιά της Μαρφίν βγάζουν διαφορετικά δάκρυα;

Εντάξει, συμφωνούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν υπάρχουν άκρα. Επίσης, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει καμιά σχέση με εγκληματίες και επιθέσεις ούτε με κατάλυση της νομιμότητας. Απλά να θυμίσουμε τα δύο γεγονότα που μένουν μέχρι σήμερα ατιμώρητα και τα οποία στοιχειώνουν την Ελλάδα;

Η υπόθεση της Μαρφίν. Τρεις υπάλληλοι της τράπεζας και το αγέννητο μωρό της μιας, πεθαίνουν από ασφυξία μέσα στο κτίριο που έχει τυλιχθεί στις φλόγες. Κουκουλοφόροι έχουν ρίξει μολότοφ μέσα στην τράπεζα και μάλιστα φωνάζουν ότι πρέπει να τους κάψουν ζωντανούς γιατί είναι όργανα του καπιταλισμού.

Η επίθεση, κατά τη αστυνομία καταδρομική από αδίστακτους ανθρώπους, έγινε κατά τη διάρκεια μεγαλειώδους πορείας απλών ανθρώπων που διαμαρτύρονταν για τα μνημόνια. Τρία χρόνια μετά οι δράστες μένουν ατιμώρητοι. Είναι αριστεροί ακτιβιστές; Είναι αναρχικοί; Είναι προβοκάτορες; Είναι Χρυσαυγίτες;

Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που ξέρει είναι ότι κλαίνε οι μανούλες των παιδιών.

Και πάμε στην υπόθεση στις Σκουριές. Ομάδα αγνώστων με στολές παραλλαγής κάνει στρατιωτικού τύπου επιχείρηση στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός. Καίνε τα πάντα, δέρνουν τους φύλακες και τους ξεγυμνώνουν και δημιουργούν μια απίστευτη κατάσταση όπου από τύχη δεν είχαμε θύματα. Η δικογραφία που σχηματίζεται είναι σχεδόν 2.000 σελίδες, υπάρχουν κατηγορούμενοι που έχουν ταυτοποιηθεί με DNA, τηλεφωνικές συνομιλίες, μαρτυρίες ενώ είναι φανερή η στήριξη τοπικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στις κινητοποιήσεις κατά των Μεταλλείων. Η ουσία είναι ότι η Ελλάδα γίνεται περίγελος καθώς από τη μια πεινάει και θέλει επενδύσεις και δουλειά κι από την άλλη κάνει τρομοκρατικές επιθέσεις κατά επιχειρήσεων.

Μήνες τώρα και αυτοί οι κατηγορούμενοι μένουν ατιμώρητοι και μόλις προχθές έγινε αίτηση για να οριστεί εφέτης ανακριτής λόγω της σπουδαιότητας της υπόθεσης.

Δύο υποθέσεις λοιπόν στις οποίες καταλύθηκε η νομιμότητα, η βία ήταν απίστευτη και υπήρξαν και θύματα. Ποιοι είναι οι θύτες είναι δουλειά της δικαιοσύνης να το βρει, ωστόσο, ποια είναι η διαφορά με τη βία των Χρυσαυγιτών; Έχει διαφορετικό χρώμα το αίμα που χύνεται όταν ο θύτης είναι ακροαριστερός και διαφορετικό αν είναι ακροδεξιός;

Η μάνα που κλαίει το Φύσσα και αυτές που κλαίνε τα παιδιά της Μαρφίν βγάζουν διαφορετικά δάκρυα; Ας σταματήσει επιτέλους αυτή η υποκρισία.

Ο χώρος της Αριστεράς έχει προσφέρει πολλά στην ιστορία του τόπου, ακόμη κι αν κάποιοι διαφωνούν. Αν θέλει, λοιπόν, να παραμένει πόλος νομιμότητας και δημοκρατικής ευαισθησίας οφείλει να καταδικάζει άμεσα και χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις τέτοια επεισόδια, δολοφονίες ή… ακτιβιστικές επιχειρήσεις κατά του κακού κεφαλαίου.

Η διεκδίκηση δίκαιων αιτημάτων γίνεται στους δρόμους όχι στο… πεζοδρόμιο. Γίνεται ημέρα κι όχι νύχτα. Γίνεται με φωνές και τραγούδια κι όχι με ρόπαλα και μολότοφ. Γίνεται με τη δύναμη της λαϊκής πάλης κι όχι με 45άρια.

Αν, λοιπόν, το επόμενο χρονικό διάστημα δούμε κινήσεις της πολιτείας προς την κατεύθυνση της τιμωρίας των εγκληματιών των παραπάνω γεγονότων, η Αριστερά έχει μια χρυσή ευκαιρία. Να αποδείξει ότι κινείται εντός δημοκρατικών πλαισίων και δεν παίζει με τους νόμους και την τάξη. Να στηρίξει και να βοηθήσει το κράτος να βάλει φρένο σε εγκλήματα απ’ όπου κι αν προέρχονται. Και να εγκαταλείψει τη στείρα αντιπολίτευση αλλά και το χάιδεμα των αυτιών ορισμένων τραμπούκων που έχουν βαφτιστεί «αριστερός ακτιβισμός».