Παιχνίδι με τη φωτιά...

Του Σταύρου Λυγερού

Η επιμονή της τρόικας να μειώσει το κόστος εργασίας εκπλήσσει μόνο όσους έχουν παρερμηνεύσει τις προθέσεις της. Τα γεγονότα δεν αφήνουν αμφιβολία ότι αντιλαμβάνεται την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας με όρους βίαιης απαξίωσης. Προσπαθεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα ευκαιριών για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτό, απαιτεί τη μαζική εκποίηση σε πολύ χαμηλές τιμές....

δημόσιων ακινήτων και επιχειρήσεων –λόγω της κρίσης θα ξεπουλήσουν και οι ιδιώτες–, υποθηκεύει κρατικά δικαιώματα και, βεβαίως, ζητά την κατάργηση κάθε προστασίας της εργασίας.

Η Ελλάδα, όμως, δεν πρόκειται να γίνει ανταγωνιστική με βάση το κόστος και τις συνθήκες εργασίας. Το οικονομικό μέλλον της είναι στην αξιοποίηση των σημαντικών συγκριτικών πλεο­νεκτημάτων της. Η διέξοδος από την κρίση θα προκύψει από την αξιοποίηση των λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας, από δράσεις δημοσιονομικής εξυγίανσης και από γενναίο «κούρεμα» του χρέους.

Τόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου όσο και η κυβέρνηση Παπαδήμου επιχειρούν τη μείωση του ελλείμματος, εφαρμόζοντας μια πολιτική, η οποία έχει φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι οριζόντιες περικοπές και η προσθήκη φορολογικών βαρών είναι μέτρα εύκολα στην εφαρμογή τους, αλλά έχουν δύο αλληλένδετα μειονεκτήματα: Πρώτον, αφαιρούν διαθέσιμο εισόδημα με αποτέλεσμα να τροφοδοτούν την ύφεση. Δεύτερον, είναι κοινωνικά άδικα, επειδή πλήττουν κυρίως τα γνωστά υποζύγια του φορολογικού συστήματος, με αποτέλεσμα να καθιστούν πιθανότερη την κοινωνική ανάφλεξη.

Η δημοσιονομική εξυγίανση πρέπει να επιτευχθεί με στοχευμένες παρεμβάσεις και στο επίπεδο της περικοπής δαπανών και στο επίπεδο της αύξησης εσόδων. Η από το μηδέν αναθεώρηση κάθε δαπάνης δεν θα εξοικονομούσε μόνο πόρους. Θα οδηγούσε και σε παραγωγική ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα. Η χρησιμοποίηση νέων πολιτικών και επιχειρησιακών εργαλείων για τη φορολόγηση του πλούτου που έχει προκύψει από συστηματική φοροδια­φυγή θα αύξανε σημαντικά τα έσοδα, χωρίς να συρρικνώσει τη ζήτηση, επειδή συνήθως αυτός ο πλούτος είναι... παρκαρισμένος. Σ’ ένα μεγάλο ποσοστό, μάλιστα, είναι παρκαρισμένος σε ξένες τράπεζες.

Όπως προαναφέραμε, το «κούρεμα» του χρέους είναι το τρίτο σκέλος μιας στρατηγικής για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Παρά το γεγονός ότι το «κούρεμα» των ομολόγων που βρίσκονται στα χέρια του ιδιωτικού τομέα είναι υψηλό, το PSI δεν καθιστά το ελληνικό χρέος εξυπηρετήσιμο. Ο κύριος λόγος είναι ότι έχουν εξαιρεθεί τα ομόλογα που βρίσκονται στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και, βεβαίως, το χρέος προς την τρόικα. Έστω κι έτσι, όμως, η μάχη θα μπορούσε να κερδηθεί, εάν το PSI και η νέα δανειακή σύμβαση συνοδεύονταν από μια πολιτική, όπως την περιγράψαμε επιγραμματικά παραπάνω. Όλα δείχνουν, όμως, ότι το νέο Μνημόνιο θα είναι στη γραμμή του πρώτου Μνημονίου. Η ίδια συνταγή και, μάλιστα, σε αυξημένη δόση, που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε επανάληψη του ναυαγίου που ζούμε τα δύο τελευταία χρόνια.

Είναι ξεκάθαρο ότι η ελληνική κρίση δεν σφραγίζεται. Κι αυτό επειδή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Το παγόβουνο είναι η κρίση του ευρώ. Εάν η ελληνική κρίση δεν λυθεί, θα προκαλέσει αναπόφευκτα καταστροφικό ντόμινο. Το ευρωπαϊκό ιερατείο το γνωρίζει, αλλά μοιάζει ανίκανο να υπερβεί τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες του. Η ανικανότητά του εκ των πραγμάτων συνδυάζεται με το γεγονός ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να δρομολογήσει ριζοσπαστικές λύσεις που να εξασφαλίζουν τουλάχιστον την κοινωνική ανοχή.

Ο συνδυασμός αυτός δημιουργεί τις προϋ­ποθέσεις και, ως εκ τούτου, εγγράφει στην ατζέντα το ενδεχόμενο μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, που πιθανότατα θα προσλάβει δια­στάσεις κατάρρευσης. Κι αυτό, παρότι ούτε η Αθήνα ούτε το ευρωπαϊκό ιερατείο επιθυμούν μια τέτοια εξέλιξη. Όπως μας δίδαξε ο γερο-Αριστοτέλης, όμως, υπάρχει και η ετερογονία των σκοπών. Ειδικά τώρα, που η τρόικα και το κόμμα του Μνημονίου κλείνουν τις διεξόδους για τη συσσωρευόμενη και οξυνόμενη κοινωνική οργή. Η συμπεριφορά τους έχει καταντήσει παιχνίδι με τη φωτιά και, μάλιστα, όχι από επαγγελματίες τυχοδιώκτες

Από:  epikaira.gr