Οι Ιρλανδοί αγανακτούν με την ΕΕ...

Του Γιώργου Δελαστίκ

Μπορεί οι Ιρλανδοί να είναι απίστευτα μοιρολάτρες ως λαός, αποτέλεσμα της επί αιώνες υποδούλωσής τους στους Αγγλους, αλλά ακόμη και η δική τους υπομονή αρχίζει να εξαντλείται με τα ατελείωτα κύματα λιτότητας που τους επιβάλλει η ΕΕ από τότε που τους υπήγαγε με το ζόρι σε καθεστώς Μνημονίου. Την περασμένη Κυριακή, τη νύχτα, για πρώτη φορά μετά από 25 ολόκληρα χρόνια Ιρλανδός πρωθυπουργός απηύθυνε...

τηλεοπτικό διάγγελμα προς τον λαό για να του αναγγείλει το... έβδομο (!) πακέτο μέτρων λιτότητας σε τρία χρόνια: αύξηση του ΦΠΑ στο 23%, μείωση των κονδυλίων για την παιδεία, μείωση των επιδομάτων στις πολύτεκνες οικογένειες, μείωση κατά 20% του επιδόματος θέρμανσης στους πιο φτωχούς Ιρλανδούς. «Θέλω να είμαι ο πρωθυπουργός που θα ανακτήσει την οικονομική κυριαρχία της Ιρλανδίας», δήλωσε ο Εντα Κένι για να «παραμυθιάσει» τον κοσμάκη και να περάσει ευκολότερα τα βίαια αντιλαϊκά μέτρα. «Είναι δύσκολο, όμως, να βρει κανείς κάποιον που να πείθεται πραγματικά από αυτή την ιστορία», γράφουν απαξιωτικά οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου σε ολοσέλιδη ανάλυσή τους.

Η τραγωδία των Ιρλανδών είναι ότι κατ' απαίτηση της ΕΕ και των ευρωπαϊκών τραπεζικών κύκλων η προηγούμενη κυβέρνηση φόρτωσε ανερυθρίαστα και αδίστακτα στον λαό όλο το κόστος των τυχοδιωκτικών παιχνιδιών που είχαν παίξει επί πάνω από μια δεκαετία οι ιρλανδικές τράπεζες, φορτώνοντας με αμύθητα κέρδη τους μετόχους τους! Οι πλούσιοι τσέπωσαν τα κέρδη, ο λαός υποχρεώνεται παρά τη θέλησή του να πληρώσει τις ζημιές!

«Κανένας στην Ιρλανδία δεν έχει πρόβλημα με την Ευρώπη αν αυτό σημαίνει περισσότερη ευημερία, αλλά αν σημαίνει ότι πρέπει να πληρώσουμε τα χρέη που φορτώθηκε η Ντόιτσε Μπανκ τζογάροντας, τότε υπάρχει πρόβλημα», δηλώνει ο Ιρλανδός οικονομολόγος και ραδιοφωνικός παραγωγός Ντέιβιντ ΜακΓουίλιαμς.

Δεν έχει άδικο. Πριν σκάσει η τραπεζική φούσκα, το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας ήταν μόλις 25% (!) του ΑΕΠ, ενώ αντί για έλλειμμα, κατά μέσον όρο στα εννέα χρόνια από το 2000 έως το 2008 η χώρα είχε... πλεόνασμα 1,6%! Λόγω όμως της ανάληψης των τραπεζικών χρεών από το Δημόσιο, το 2010 το έλλειμμα -προσοχή, το έλλειμμα, όχι το χρέος- εκτινάχθηκε στο ασύλληπτο ύψος του... 32% και το χρέος στο 100% του ΑΕΠ!!! Ο υπουργός Οικονομικών Μάικλ Νούναν έχει επίγνωση της οργής των Ιρλανδών και δεν θα επιθυμούσε κατά κανέναν τρόπο να τεθεί οποιαδήποτε συμφωνία με την ΕΕ σε δημοψήφισμα. «Η εκτίμησή μας για τις διαθέσεις της κοινής γνώμης είναι ότι θα ήταν δύσκολο να περάσει δημοψήφισμα», δήλωσε.

«Τώρα θα έλεγα ''Οχι'' στην ένταξη στο ευρώ», ομολογεί ακόμη και ο γενικός γραμματέας της ιρλανδικής συνομοσπονδίας συνδικάτων Ντέιβιντ Μπεγκ, μιας εργατικής ένωσης η οποία συνενώνει 55 συνδικάτα που εκπροσωπούν 830.000 εργαζόμενους και η οποία διακρίνεται για την εντελώς ενδοτική στάση της. «Το σίγουρο, όμως, είναι ότι αυτήν τη στιγμή η μοναδική ρεαλιστική επιλογή είναι η εμφάθυνση της ολοκλήρωσης», έσπευσε να προσθέσει. Η σκληρή αλήθεια είναι πως οι Ιρλανδοί ζουν πολύ χειρότερα από όσο φαντάζεται κανείς παρατηρώντας μόνο τα στατιστικά στοιχεία, όπως πολύ σωστά επισημαίνει και η ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς», γράφοντας μεταξύ άλλων: «Καθώς η ιρλανδική οικονομία είναι γεμάτη πολυεθνικές που δημιουργούν λίγες θέσεις εργασίας και πληρώνουν λίγους φόρους, στατιστικά όμως δημιουργούν πολύ πλούτο που δεν μένει στη χώρα, η πραγματική ζωή είναι ακόμη πιο σκληρή για τους Ιρλανδούς από όσο δείχνουν τα στοιχεία του ΑΕΠ».

Το 1990, η μεγαλύτερη άμεση ξένη επένδυση στην Ιρλανδία ήταν η γνωστή φίρμα «Φρουτ οβ δε λουμ» που κατασκεύαζε μπλουζάκια στην πόλη Ντόνεγκαλ. Τώρα οι μεγαλύτερες αμερικανικές πολυεθνικές, αλλά και κάποιες ευρωπαϊκές, έχουν έδρα την Ιρλανδία λόγω του προνομιακά χαμηλού ποσοστού φορολόγησης των επιχειρήσεων με μόλις 12,5% επί των κερδών. Δημιουργείται έτσι μια «μαγική εικόνα». Οι εταιρείες αυτές κάνουν συνολικά εξαγωγές που φτάνουν στα δύο τρίτα του ιρλανδικού ΑΕΠ,

υπερβαίνοντας τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ. Απασχολούν, όμως, λιγότερο από το ένα όγδοο του εργατικού δυναμικού της χώρας. Ετσι, όπως παραδέχονται και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου «ενώ οι εξαγωγές προχωρούν αυξητικά, η ντόπια οικονομία έχει γονατίσει. Οι καθαρές αμοιβές που παίρνει ο κόσμος -ως αποτέλεσμα περικοπών και πρόσθετων ασφαλιστικών κρατήσεων- έχουν πέσει απότομα και μαζί με τις περικοπές των δημόσιων δαπανών και το ότι τα νοικοκυριά δεν ξοδεύουν, έχουν ρημάξει τη ζήτηση». Φτώχεια και μιζέρια και στον πολυδιαφημισμένο κάποτε «κελτικό τίγρη» του νεοφιλελευθερισμού...

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ
«Ισως έρχεται τώρα η ώρα του Σιν Φέιν»

ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΟΣ είναι ο Ιρλανδός Φίλιπ Λέιν, καθηγητής Οικονομίας στο Τρίνιτι Κόλετζ του Δουβλίνου, μιλώντας στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Δεν διστάζει να ξεστομίσει το χειρότερο πράγμα που θα ήθελε να ακούσει ένας Αγγλος: «Αν η ιρλανδική οικονομία αποτύχει να αναρρώσει, τότε το Σιν Φέιν (σ.σ. δηλαδή η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ, του Ιρλανδικού Απελευθερωτικού Στρατού) θα είναι η επόμενη κυβέρνηση» της Ιρλανδίας! Αλλωστε και η ίδια η σοβαρή βρετανική εφημερίδα, το κατεξοχήν έντυπο του επιχειρηματικού κατεστημένου, ομολογεί σε ολοσέλιδη ανάλυση ότι «το Σιν Φέιν, το αντι-ΕΕ δημοκρατικό κόμμα, καταλαμβάνει με αυξανόμενο ρυθμό το εθνικιστικό έδαφος του Φίανα Φάαλ», του κόμματος δηλαδή που κυβερνούσε επί δεκαετίες την Ιρλανδία και συνετρίβη στις φετινές εκλογές.

Από:  ethnos.gr