Εκτός από την «αξιολόγηση», μια άλλη λέξη που προκαλεί εμφυλίους στην εκπαίδευση είναι η «συγχώνευση». Ουαί και αλίμονο στην ηγεσία εκείνη του υπουργείου Παιδείας που θα τολμήσει να συμπεριλάβει στις προθέσεις της μία από τις δύο πρωτοβουλίες. Οι «σπασμοί» που δημιουργούνται στο πολιτικo-κοινωνικo-εκπαιδευτικό σύστημα είναι τόσο ισχυροί, ώστε συνήθως οι αρμόδιοι αναγκάζονται να αναδιπλωθούν.
Εμελλε στον ΣΥΡΙΖΑ να ζήσει το πρόβλημα και από τις δύο πλευρές: να κατακρίνει ως αντιπολίτευση «νεοφιλελεύθερες μεθοδεύσεις» και να διαπιστώνει ως κυβέρνηση την ανάγκη των συγχωνεύσεων. Αυτή η διαταραχή προσωπικότητας δεν εντοπίζεται ασφαλώς μόνο σε θέματα παιδείας. Ας έρθουμε όμως στα στοιχεία: η Ελλάδα διαθέτει 264 τμήματα πανεπιστημίων και 182 ΤΕΙ. Τα 16 εξ αυτών μάλιστα δεν έχουν ούτε έναν μόνιμο διδάσκοντα (χθεσινή «Κ»). Στα χέρια της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας βρίσκεται έκθεση, στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που αναφέρεται σε «αντιεπιστημονικό κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων», σε «χωρίς καμία ακαδημαϊκή λογική γεωγραφική διασπορά», σε «κομματικές προτεραιότητες και πιέσεις παραγόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που οδήγησαν στη διασπορά πολλών νέων τμημάτων σε πόλεις και κωμοπόλεις»!
Το θαυμαστικό, ως ειλικρινής έκφραση απορίας στη θαυματουργή δύναμη της μεταμόρφωσης. Από το 2012 άρχισε η συζήτηση για τις συγχωνεύσεις, αλλά η εφαρμογή των αποφάσεων το 2013 (του γνωστού και ως σχεδίου «Αθηνά») ήταν πολύ κατώτερη του αναμενόμενου. Γιατί; Γιατί μητροπολίτες, δήμαρχοι, βουλευτές, πανεπιστημιακοί, διοικητικοί υπάλληλοι, μαγαζάτορες, σύσσωμη, δηλαδή, η κοινωνία η οποία φιλοξενούσε το προς συγχώνευση τμήμα διαδήλωνε υπέρ τού… κάθε πόλη και πανεπιστήμιο κάθε χωριό και ΤΕΙ. Και βέβαια, μπροστά στο διαβόητο «πολιτικό κόστος» άρχιζε η άτακτη υποχώρηση. Γιατί, όταν η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται ως «ένεση στην τοπική οικονομία» (καφετέριες, ενοίκια κ.ο.κ.), ως μια μορφή επιδότησης δηλαδή, η οποία δεν έχει και κάποιο παραγωγικό αποτέλεσμα, είναι λογικό να μη θέλει κανείς να αποχωριστεί το «υπεσχημένο» εισόδημα. Κάπως έτσι σχεδιάστηκε μια κοινωνία στην οποία σχεδόν 1 στους 40 πολίτες έχει πτυχίο μηχανικού, όταν στις προηγμένες χώρες η αναλογία είναι 1/400. Κάπως έτσι η αξιολόγηση θεωρείται εχθρός του καλού, η συγχώνευση δαιμονοποιείται και το μέλλον εξαφανίζεται.
http://www.kathimerini.gr/862450/opinion/epikairothta/politikh/oi-ex8roi-ths-ekpaideyshs
Εμελλε στον ΣΥΡΙΖΑ να ζήσει το πρόβλημα και από τις δύο πλευρές: να κατακρίνει ως αντιπολίτευση «νεοφιλελεύθερες μεθοδεύσεις» και να διαπιστώνει ως κυβέρνηση την ανάγκη των συγχωνεύσεων. Αυτή η διαταραχή προσωπικότητας δεν εντοπίζεται ασφαλώς μόνο σε θέματα παιδείας. Ας έρθουμε όμως στα στοιχεία: η Ελλάδα διαθέτει 264 τμήματα πανεπιστημίων και 182 ΤΕΙ. Τα 16 εξ αυτών μάλιστα δεν έχουν ούτε έναν μόνιμο διδάσκοντα (χθεσινή «Κ»). Στα χέρια της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας βρίσκεται έκθεση, στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που αναφέρεται σε «αντιεπιστημονικό κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων», σε «χωρίς καμία ακαδημαϊκή λογική γεωγραφική διασπορά», σε «κομματικές προτεραιότητες και πιέσεις παραγόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που οδήγησαν στη διασπορά πολλών νέων τμημάτων σε πόλεις και κωμοπόλεις»!
Το θαυμαστικό, ως ειλικρινής έκφραση απορίας στη θαυματουργή δύναμη της μεταμόρφωσης. Από το 2012 άρχισε η συζήτηση για τις συγχωνεύσεις, αλλά η εφαρμογή των αποφάσεων το 2013 (του γνωστού και ως σχεδίου «Αθηνά») ήταν πολύ κατώτερη του αναμενόμενου. Γιατί; Γιατί μητροπολίτες, δήμαρχοι, βουλευτές, πανεπιστημιακοί, διοικητικοί υπάλληλοι, μαγαζάτορες, σύσσωμη, δηλαδή, η κοινωνία η οποία φιλοξενούσε το προς συγχώνευση τμήμα διαδήλωνε υπέρ τού… κάθε πόλη και πανεπιστήμιο κάθε χωριό και ΤΕΙ. Και βέβαια, μπροστά στο διαβόητο «πολιτικό κόστος» άρχιζε η άτακτη υποχώρηση. Γιατί, όταν η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται ως «ένεση στην τοπική οικονομία» (καφετέριες, ενοίκια κ.ο.κ.), ως μια μορφή επιδότησης δηλαδή, η οποία δεν έχει και κάποιο παραγωγικό αποτέλεσμα, είναι λογικό να μη θέλει κανείς να αποχωριστεί το «υπεσχημένο» εισόδημα. Κάπως έτσι σχεδιάστηκε μια κοινωνία στην οποία σχεδόν 1 στους 40 πολίτες έχει πτυχίο μηχανικού, όταν στις προηγμένες χώρες η αναλογία είναι 1/400. Κάπως έτσι η αξιολόγηση θεωρείται εχθρός του καλού, η συγχώνευση δαιμονοποιείται και το μέλλον εξαφανίζεται.
http://www.kathimerini.gr/862450/opinion/epikairothta/politikh/oi-ex8roi-ths-ekpaideyshs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου