Tο σχολείο στα χρόνια του Φίλη

Το σχολείο στα χρόνια του Φίλη

Ότι ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης μπήκε στον πειρασμό να κάνει τη δική του "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" δεν συνιστά πρωτοτυπία. Το έχουν κάνει όλοι οι προκάτοχοί του. 

Για ένα περίεργο λόγο όποιος καθίσει σ' αυτή την καρέκλα αισθάνεται την ανάγκη να ξηλώσει ό,τι βρήκε από τον προηγούμενο και να βάλει στη θέση του κάτι που θα ξηλώσει εύκολα ο επόμενος.

Το ξήλωμα είναι σχεδόν επιβεβλημένο, γιατί αυτές οι "μεταρρυθμίσεις" έχουν μονοκομματική υποστήριξη. Πλην της περιόδου Διαμαντοπούλου της οποίας ο εκπαιδευτικός νόμος εξασφάλισε 250
ψήφους στη Βουλή, χωρίς φυσικά αυτό να εμποδίσει το ξήλωμα του από την επομένη κυβέρνηση.

Η διαφορά στην περίπτωση Φίλη -πέραν του ότι διαφορά συνιστά ο ίδιος σ' αυτή τη θέση, για λόγους που αντιλαμβάνεται ο καθένας- είναι ότι αυτό που ονομάζει μεταρρύθμιση διακρίνεται πρώτον από την ιδιαίτερη ιδεολογική βαρύτητα που προσπαθεί να μεταφέρει στη δημόσια εκπαίδευση και δεύτερο από την ιδιαίτερη ελαφρότητα με την όποια αξιολογεί ο ίδιος τις προτεραιότητες της.

Το τελευταίο παράδειγμα είναι η αναφορά του στη χρονική επέκταση των διαλειμμάτων, για να γίνει "πιο ανθρώπινη λειτουργία των σχολείων".

Δεν ξέρουμε από που του προκύπτει ότι η λειτουργία των σχολειών δεν είναι ανθρώπινη και πάντως στο βαθμό που πράγματι δεν είναι δε θα την κάνουν τα μεγαλύτερα διαλλείματα. Από μόνη της η ανάδειξη αυτού του θεάματος υποδηλώνει την ανάστροφη της πυραμίδας των αρχών λειτουργίας και του περιεχομένου του δημόσιου σχολειού. Το ιδιωτικό είναι άλλη υπόθεση.

Στην πραγματικότητα ο υπουργός δεν δείχνει να είναι σε θέση να κατανοήσει τι είδους σχολείο χρειάζεται μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα και προωθεί ένα σύστημα που θα ανταποκρίνεται στις αντιλήψεις της Αριστεράς. Και σ' αυτό λάθος κάνει, γιατί η σύγχρονη αριστερή αντίληψη διεθνώς δεν ταυτίζεται με τις προσκολλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε ξεπερασμένα σχήματα.

Ο προοδευτικός χαρακτήρας δεν έρχεται από την Κουμουνδούρου, μπορεί να έρχεται από το LSE και το Κέιμπριτζ.

Το σύγχρονο σχολείο δεν κρίνεται από τα διαλείμματα. Κρίνεται πριν από όλα από τις υποδομές του και το εκπαιδευτικό δυναμικό και εκεί ο σχεδιασμός Φίλη είναι δραματικός.

Κρίνεται από το περιεχόμενο της γνώσης που παρέχει. Για παράδειγμα ένα σχολείο το όποιο δεν εξοπλίζει τον μαθητή με δυο ξένες γλώσσες, με γνώσεις πληροφορικής και διαχείρισης της τεχνολογικής εξέλιξης, ή δεν βασίζεται σε μαθήματα και τεχνικές διδασκαλίες που καθιστούν περιττή τη φροντιστηριακή υποστήριξη, δεν είναι σύγχρονο.

Για να υπάρχει ένα τέτοιο σχολείο δεν πρέπει η κυβέρνηση να καταφεύγει σε κουτοπόνηρες ιδέες αύξησης των διαλειμμάτων και μείωσης των μαθημάτων, ώστε να χρειάζονται λιγότεροι καθηγητές.

Ούτε να αναζητά πρόσημα: το δημόσιο σχολείο είναι σχολείο και τίποτε άλλο.

Για να το διαμορφώσουμε δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα.

Όπως έλεγε ο Άγγλος συγγραφέας Σάμιουελ Τζόνσον:

"Είτε γνωρίζουμε ένα θέμα εμείς οι ίδιοι, είτε ξέρουμε πού μπορούμε να βρούμε πληροφορίες γι’ αυτό".

Του Γιώργου Λακόπουλου
capital.gr