Από τις αρχές Νοεμβρίου έχει τρέξει αρκετό νερό στ΄ αυλάκι.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, η οικονομική κρίση και η μεταδοτικότητά της, στις χώρες του σκληρού πυρήνα του ευρώ, ταλανίζει τις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης και δημιουργεί εύλογες ανησυχίες στους ευρωπαϊκούς λαούς, που αναρωτιούνται αν και την επόμενη μέρα θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν το επίπεδο ευημερίας που είχαν συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια.
Στην Ελλάδα βεβαίως και στον χώρο της κεντροδεξιάς, έχουμε εσχάτως πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθούμε. Του συρμού έχει γίνει τελευταία η σκληρή κριτική στον Σαμαρά. και τι δεν λένε. Για εγκατάλειψη του αντιμνημονιακού αγώνα, για παράδοση των όπλων, για συμβιβασμό.
Δε χρειάζεται ίσως να πω, ότι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση που βιώναμε το Μάιο του 2010 και την ψήφιση του Μνημονίου. Είμαστε τρισχειρότερα τώρα. Αλλά και κάτι ακόμα. Η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Που χτυπιέται ανελέητα από τις αγορές και τους κερδοσκόπους αφενός και αφετέρου, αποδεικνύεται ότι έχει την ατυχία να βρίσκονται στο τιμόνι της ηγεσίες ολίγες, κατώτερες των συγκλονιστικών περιστάσεων που καλούνται να αντιμετωπίσουν.
Αυτό πάντως που θα ήθελα να καταθέσω εδώ και που επιβεβαιώθηκε σε μένα τουλάχιστον, για άλλη μια φορά, από την ομιλία Σαμαρά στη Βουλή, εξ αφορμής της συζήτησης του Προϋπολογισμού 2012, είναι ότι απέναντί μας δεν έχουμε έναν εύκολο λογά και σίγουρα δεν έχουμε έναν γαλάζιο Τσε Γκεβάρα επαναστάτη.
Αντιθέτως νομίζω ότι έχουμε έναν πολιτικό που σε τραγικά δύσκολες στιγμές για τη χώρα προσπαθεί να ισορροπήσει, χωρίς όμως ούτε να θολώσει την εικόνα του πίσω από περίτεχνες γλωσσικές κατασκευές ούτε όμως ανεύθυνα να σηκώσει την παντιέρα της δήθεν επανάστασης κατά του κεφαλαίου, των πατρώνων του και των δανειστών, ενώ γνωρίζει ότι η χώρα είναι προ του ισχαιμικού επεισοδίου που θα τη αφήσει οριστικά στον τόπο.
Ισορροπεί λοιπόν διότι από τη μία πρέπει να μεταδώσει το μήνυμα του και την πολιτική του άποψη στο εξωτερικό της χώρας, στις χώρες με τις οποίες καλώς ή κακώς – δεν το εξετάζω τώρα – έχουμε δεμένες τις μοίρες μας και που τώρα τρομαγμένες από τις τρέχουσες εξελίξεις και οσμιζόμενες την περιρρέουσα ατμόσφαιρα σήψης και διάλυσης στα του οίκου τους, συχνά αντιδρούν σπασμωδικά, βίαια, άγαρμπα, κινδυνεύοντας να σκοτώσουν τον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας τους. Εκεί πρέπει να δώσει προοπτική συμμετοχής, κατανόησης της κατάστασης και συναντίληψης του κινδύνου.
Ακόμα όμως και το χειρότερο σενάριο να πάρουμε, σύμφωνα με το οποίο οι κακοί ισχυροί της Ευρώπης επιδιώκουν μέσω του Διευθυντηρίου τους την πολιτική οικονομική και τελικά εθνική εξουθένωση των λιγότερο δυνατών χωρών, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πρέπει να παίξει το παιχνίδι. Όχι για τον ευατό του, αλλά για τη χώρα, για να κερδίσει πολύτιμο χρόνο, για να μετάσχει στις διεργασίες για να εκμεταλλευτεί ενδεχομένως μια στραβή σε κάποια άλλη χώρα που θα αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων και συμφερόντων και για τη δική μας χώρα, αλλά ταυτόχρονα έχοντας πάντα στο νού του την υλοποίηση συγκεκριμένων εξισορροπητικών πολιτικών στα των οικονομικών, όπως οι εκπεφρασμένη βούλησή του για ΑΟΖ και οι γαλάζιες γραμμές στα εθνικά θέματα.
Ανακατώνει την τράπουλα και περιμένει την συγκυρία που θα του επιτρέψει να κινηθεί, πότε διασπώντας μέτωπα εναντίον της χώρας και πότε συμπήγοντας συμμαχίες και συμπάθειες με ομοιοπαθείς ή με νέους, επίδοξους παίκτες στη σκληρή παρτίδα πόκερ που παίζεται παγκοσμίως.
Από την άλλη, στο εσωτερικό, και ενώ κανείς φαίνεται δεν που αναγνωρίζει ακόμα ότι και τον Παπανδρέου παραίτησε με τακτ και την τρέλα του δημοψηφίσματος έτσι όπως τελικά πήγε να υλοποιηθεί, απέτρεψε, ακούει οργισμένους συμπαθούντες αριστερούς και ακόμη πιο έξαλλους δεξιούς και κεντροδεξιούς να τον σταυρώνουν γιατί λέει έκανε συγκυβέρνηση και γιατί πήρε υπουργεία και γιατί θα ψηφίσει Προϋπολογισμό και δανειακή.
Μάλιστα.
Μπουρλότο λοιπόν σε όλα. Να τα καταργήσουμε τα Μνημόνια άμεσα, να κάνουμε αντάρτικο και να μη ψηφίσουμε τη δανειακή, να βγούμε από το ευρώ όσο το δυνατό πιο γρήγορα για να αναπτυχθούμε αυτόνομα και κυρίαρχα.
Ξεχνούν όσοι επικαλούνται αυτές τις πολιτικές ότι είμαστε με τον αναπνευστήρα. Που σημαίνει ότι αν σήμερα, όχι ο Σαμαράς, αλλά και η Παπαρήγα να ήταν στην κυβέρνηση, αν έκαναν όπως ευαγγελίζονται, θα μέναμε χωρίς οξυγόνωση, το σωληνάκι θα κόβονταν και τότε θα ήταν που οι οργισμένοι θα οργίζονταν περισσότερο, όταν θα αντιλαμβάνονταν ότι «τελικώς επτωχεύσαμεν» όχι μόνο ατάκτως, αλλά κυρίως απροετοίμαστα και χωρίς στοιχειώδη οργάνωση κράτους και πολιτών να αντέξουν τις συνέπειες αυτής της χρεοκοπίας.
Αλλά κυρίως ξεχνούν ότι για το τρισχειρότερο χάλι μας δεν φταίει ο Σαμαράς, αλλά ο «Λεφτά υπάρχουν». Τον ξεχάσατε; Είναι αυτός που κατάφερε και πήρε τα δύο μεγαλύτερα δάνεια που έχει πάρει ποτέ χώρα. Και μαζί με τα δάνεια πήρε και την εξόχως δυσμενέστατη μετατροπή ιδιωτικού δημόσιου χρέους σε χρέος απέναντι σε κράτη και άλλους υπερεθνικούς οργανισμούς. Και που αποδέχθηκε το κούρεμα, στην αρχή 20% και μετά στο 50% και που τώρα κοιτάμε μπας και το καταφέρουμε ενώ οι δανείστριες τράπεζες παίζουν τον Κινέζο και βάζουν προσκόμματα και προϋποθέσεις.
Και μπρος σε αυτή την κατάσταση οφείλει ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να προσαρμόζει την πολιτική του, να παίρνει τα ρίσκα του, να κάνει τις προσαρμογές του σε εσωτερικό και εξωτερικό.
Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολα αντιληπτό από πολλούς τι διακυβεύεται αυτή τη στιγμή σε ευρωπαϊκό επίπεδο και πως αυτό το διακύβευμα, επηρεάζει τη χώρα μας και το μέλλον της.
Ούτε είναι πάντοτε κατανοητές οι τακτικές προσαρμογές της πολιτικής που πρέπει να έχει στην φαρέτρα των κινήσεών του ένας πολιτικός που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τη χώρα, προκειμένου να επιτύχει τον ΑΝΣΚ (που λένε και στο Στρατό).
Μην έχετε αμφιβολία. Είμαι και εγώ ένας από εσάς, από αυτούς δηλαδή, που σκιρτάει η καρδιά μου πότε θα δω Έλληνα ηγέτη, να τρίβει στη μούρη, σα πατσαβούρα, μνημόνια και δανειακές στους δανειστές και στα τσιράκια τους. Σαν και εσάς, άλλοι λιγότερο αισιόδοξοι, άλλοι περισσότερο, στήθηκα στις 29 Νοέμβρη 2009 στην ουρά, μη έχοντας ποτέ μου καμία κομματική ιδιότητα ή σχέση με ΝΔ, διότι το αισθητήριο μου, μου φώναξε ότι έπρεπε να κάνω μια επιλογή. Επιλογή όχι μόνο αυτοσυντήρησης αλλά επιλογή που θα πραγμάτωνε με ρεαλισμό και λογική, αυτό που ποθούσα. Να δω τον τόπο μου κυρίαρχο ξανά και σεβαστό. Να νιώσω υπερήφανος που είμαι Έλληνας. Ζω για αυτή τη στιγμή.
Και επειδή θέλω να τη ζήσω, κάνω υπομονή, και βάζω τη λογική μου και τον ρεαλισμό να τιθασεύσει το συναίσθημα.
Δεν θα αργήσει άλλωστε η στιγμή της κρίσης για όλους μας. Και για τον Σαμαρά . Θα τον κρίνω επί του πρακτέου, με βάση το βέλτιστο αποτέλεσμα για τη χώρα και το λαό της συνολικά και όχι με βάση τη συναισθηματική μου φόρτιση, την θυμική μου έγερση ή τις αχαλίνωτες φαντασιώσεις μου.
Στο κάτω – κάτω της γραφής, κυβερνήτη αναζητώ. Όχι θαυματοποιό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου