Του Γιώργου Κακαρελίδη Καθηγητή Εφαρμογών στην Επιχειρηματική Έρευνα & Στατιστική τού ΤΕΙ Πατρών
Στην στατιστική, υπάρχει η κανονική κατανομή των χαρακτηριστικών ενός πληθυσμού, όπου η μέση τιμή είναι η… μέση τιμή και η απόκλιση από αυτήν είναι η… απόκλιση από αυτήν.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μετρώντας πχ το μέσο βάρος ενός δείγματος των ανθρώπων, αν αυτό εκφράζεται από κανονική κατανομή, τότε η μέση τιμή των περισσοτέρων, θα είναι στην μέση, θα έχουμε όμως και περιπτώσεις εκατέρωθεν εξ ίσου της μέσης.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της πραγματικής επίδοσης των μαθητών. Γι’ αυτό και ελέγχεται ως «αφύσικη» η βαθμολογία στα Λύκεια, όπου σχεδόν το σύνολο συσσωρεύεται γύρω στα 18. Πράγμα που αποδεικνύεται με τις χαμηλές μέσες βαθμολογίες στις, κατά τεκμήριο αδιάβλητες, πανελλήνιες εξετάσεις
.
Με τις τρέχουσες λυκειακές συνθήκες, οι άριστοι, αυτοί πού ξεπερνούν το 18 στις πανελλήνιες εξετάσεις δεν είναι παρά μικρό ποσοστό, λιγότερο τού 20%, των εξεταζομένων 100.000 περίπου αποφοίτων. Η απλή λογική μας λέει ότι το πολύ τόσοι, πρέπει να εισαχθούν στα ΑΕΙ, για να έχουν την δυνατότητα να αναπαράγουν το ερευνητικό δυναμικό και να επανδρώσουν τις ανώτερες θέσεις τού κρατικού μηχανισμού της χώρας.
Όμως το Υπουργείο εισήγαγε - με την χρηματοδότηση από την ΕΕ - την αλόγιστη επέκταση των ΑΕΙ, σε ιδρύματα και αριθμό εισακτέων. Μια επέκταση απαραίτητη ίσως σε χώρες της Ευρώπης όπου επέλεγε συνέχιση των σπουδών λιγότερο τού 10% των αποφοίτων λυκείου, καθόλου όμως απαραίτητη στην Ελλάδα, που ξεπερνούσαν εδώ και σαράντα χρόνια το 20%.
Αυτή η μη «φυσική» κατανομή, διέλυσε κυριολεκτικά την ουσία της Ανωτάτης Παιδείας, διάλυση που καλείται τώρα η Υπουργός να αναστρέψει παρότι, το ίδιο το κόμμα της ήταν ο βασικός υπεύθυνος γι’ αυτό το χάλι.
Είχε λοιπόν, μπροστά της μια προϋπόθεση και ένα δίλημμα: Να εναρμονίσει πρώτα λειτουργικά από κάτω προς τα πάνω, δημοτικό – λύκειο – μεταλυκειακή εκπαίδευση και ΑΕΙ και εν συνεχεία να αποφασίσει ακαδημαϊκά ή όχι, για τα ΑΕΙ;
Γιατί αν λειτουργήσει με κριτήριο την ακαδημαϊκότητα, είναι υποχρεωμένη να περιορίσει τον αριθμό των εισακτέων στα «φυσιολογικά» πλαίσια τού 20%, και να καταργήσει τμήματα των ΑΕΙ τα αντικείμενα των οποίων δεν μπορούν να αποτελέσουν επιστημονικό πεδίο.
Χωρίς την προϋπόθεση ως καταλύτη, το αποτέλεσμα της όποιας απόφασης θα είναι όλοι οι μη εισαγόμενοι να στραφούν είτε στα αναγνωρισμένα πλέον «κολλέγια», είτε σε εύκολα πανεπιστήμια τού εξωτερικού, με εκροή πολύτιμου συναλλάγματος και πλήρη ισοτιμία τίτλων και ανισοτιμία ουσίας, δημιουργώντας επιπρόσθετα κοινωνικό πρόβλημα στις πόλεις και χωριά που έγιναν τα τμήματα αυτά, μια και ήταν «κοινωνικά» τα κριτήρια ίδρυσής των.
Αν από την άλλη, για να λύσει το «κοινωνικό» πρόβλημα, υποβαθμίσει μέρος των ΑΕΙ και τα μετατρέψει σε ανώτερες επαγγελματικές σχολές αυτό θα θεωρηθεί μειωτικό και το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Έτσι, επέλεξε με το σχέδιο νόμου να μεταφέρει το πρόβλημα, στα... ΑΕΙ χορηγώντας δήθεν «αυτοδυναμία» δηλαδή ελέγχοντάς τα ασφυκτικά (εισάγοντας εξωτερικά μέλη στα Διοικητικά Συμβούλια των ΑΕΙ επιλεγμένα με... κοινωνικά κριτήρια καταξίωσης!) και τα οποία ΑΕΙ, θα αποφασίσουν αυτοδύναμα, δηλαδή υπό τον έλεγχο μιας... «Ανεξάρτητης» Αρχής (ΑΔΙΠ) με... «κοινωνικά» κριτήρια για τα «ακαδημαϊκά» προγράμματα σπουδών τους.
Τραγέλαφος. Και έτσι θεωρεί ότι ξεπερνά το πολιτικό πρόβλημα μη ορθολογικού σχεδιασμού. Δυστυχώς.
Στην στατιστική, υπάρχει η κανονική κατανομή των χαρακτηριστικών ενός πληθυσμού, όπου η μέση τιμή είναι η… μέση τιμή και η απόκλιση από αυτήν είναι η… απόκλιση από αυτήν.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μετρώντας πχ το μέσο βάρος ενός δείγματος των ανθρώπων, αν αυτό εκφράζεται από κανονική κατανομή, τότε η μέση τιμή των περισσοτέρων, θα είναι στην μέση, θα έχουμε όμως και περιπτώσεις εκατέρωθεν εξ ίσου της μέσης.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της πραγματικής επίδοσης των μαθητών. Γι’ αυτό και ελέγχεται ως «αφύσικη» η βαθμολογία στα Λύκεια, όπου σχεδόν το σύνολο συσσωρεύεται γύρω στα 18. Πράγμα που αποδεικνύεται με τις χαμηλές μέσες βαθμολογίες στις, κατά τεκμήριο αδιάβλητες, πανελλήνιες εξετάσεις
.
Με τις τρέχουσες λυκειακές συνθήκες, οι άριστοι, αυτοί πού ξεπερνούν το 18 στις πανελλήνιες εξετάσεις δεν είναι παρά μικρό ποσοστό, λιγότερο τού 20%, των εξεταζομένων 100.000 περίπου αποφοίτων. Η απλή λογική μας λέει ότι το πολύ τόσοι, πρέπει να εισαχθούν στα ΑΕΙ, για να έχουν την δυνατότητα να αναπαράγουν το ερευνητικό δυναμικό και να επανδρώσουν τις ανώτερες θέσεις τού κρατικού μηχανισμού της χώρας.
Όμως το Υπουργείο εισήγαγε - με την χρηματοδότηση από την ΕΕ - την αλόγιστη επέκταση των ΑΕΙ, σε ιδρύματα και αριθμό εισακτέων. Μια επέκταση απαραίτητη ίσως σε χώρες της Ευρώπης όπου επέλεγε συνέχιση των σπουδών λιγότερο τού 10% των αποφοίτων λυκείου, καθόλου όμως απαραίτητη στην Ελλάδα, που ξεπερνούσαν εδώ και σαράντα χρόνια το 20%.
Αυτή η μη «φυσική» κατανομή, διέλυσε κυριολεκτικά την ουσία της Ανωτάτης Παιδείας, διάλυση που καλείται τώρα η Υπουργός να αναστρέψει παρότι, το ίδιο το κόμμα της ήταν ο βασικός υπεύθυνος γι’ αυτό το χάλι.
Είχε λοιπόν, μπροστά της μια προϋπόθεση και ένα δίλημμα: Να εναρμονίσει πρώτα λειτουργικά από κάτω προς τα πάνω, δημοτικό – λύκειο – μεταλυκειακή εκπαίδευση και ΑΕΙ και εν συνεχεία να αποφασίσει ακαδημαϊκά ή όχι, για τα ΑΕΙ;
Γιατί αν λειτουργήσει με κριτήριο την ακαδημαϊκότητα, είναι υποχρεωμένη να περιορίσει τον αριθμό των εισακτέων στα «φυσιολογικά» πλαίσια τού 20%, και να καταργήσει τμήματα των ΑΕΙ τα αντικείμενα των οποίων δεν μπορούν να αποτελέσουν επιστημονικό πεδίο.
Χωρίς την προϋπόθεση ως καταλύτη, το αποτέλεσμα της όποιας απόφασης θα είναι όλοι οι μη εισαγόμενοι να στραφούν είτε στα αναγνωρισμένα πλέον «κολλέγια», είτε σε εύκολα πανεπιστήμια τού εξωτερικού, με εκροή πολύτιμου συναλλάγματος και πλήρη ισοτιμία τίτλων και ανισοτιμία ουσίας, δημιουργώντας επιπρόσθετα κοινωνικό πρόβλημα στις πόλεις και χωριά που έγιναν τα τμήματα αυτά, μια και ήταν «κοινωνικά» τα κριτήρια ίδρυσής των.
Αν από την άλλη, για να λύσει το «κοινωνικό» πρόβλημα, υποβαθμίσει μέρος των ΑΕΙ και τα μετατρέψει σε ανώτερες επαγγελματικές σχολές αυτό θα θεωρηθεί μειωτικό και το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Έτσι, επέλεξε με το σχέδιο νόμου να μεταφέρει το πρόβλημα, στα... ΑΕΙ χορηγώντας δήθεν «αυτοδυναμία» δηλαδή ελέγχοντάς τα ασφυκτικά (εισάγοντας εξωτερικά μέλη στα Διοικητικά Συμβούλια των ΑΕΙ επιλεγμένα με... κοινωνικά κριτήρια καταξίωσης!) και τα οποία ΑΕΙ, θα αποφασίσουν αυτοδύναμα, δηλαδή υπό τον έλεγχο μιας... «Ανεξάρτητης» Αρχής (ΑΔΙΠ) με... «κοινωνικά» κριτήρια για τα «ακαδημαϊκά» προγράμματα σπουδών τους.
Τραγέλαφος. Και έτσι θεωρεί ότι ξεπερνά το πολιτικό πρόβλημα μη ορθολογικού σχεδιασμού. Δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου