Με τις νέες εξαγγελίες του Υπουργού για την Αυτοαξιολόγηση των Σχολικών Μονάδων, πάλι τίθεται επί τάπητος ένα παλιό και «ξεχασμένο θέμα» Είναι όντως ένα παλιό θέμα, το οποίο κάθε τόσο ανακινείται από διάφορες σκοπιμότητες και αναγκαιότητες και όλο…ηττάται!
Για ποίο λόγο;
Με μια φράση, «διότι εδώ είναι Ελλάδα». Όλοι γνωρίζουν την Ελληνική Κοινωνία και τις νόρμες που επικρατούν αρχαιόθεν (και όχι λόγω Τουρκοκρατίας όπως θέλουμε, για να ρίχνουμε σε τρίτους προσωπικές ευθύνες)
• Ανέκαθεν το ρουσφέτι.
• Ανέκαθεν η προσωπική γνωριμία.
• Ανέκαθεν ο κομματισμός.
Επιλέγω πραγματικό παράδειγμα του παρελθόντος (Δεν αναφέρω περίοδο) για να αποδείξω την Ελληνική πραγματικότητα:
Ο Υποψήφιος Διευθυντής Α, περνάει από Συνέντευξη: οι Βαθμολογητές πέντε. Λαμβάνει κατά σειράν με άριστα το 20:
20, 20, 20, 0, 0. Μ.Ο. =60/5=12
Ο Υποψήφιος Διευθυντής Β, περνάει από Συνέντευξη: Οι ίδιοι οι βαθμολογητές κατά σειράν του βάζουν την εξής βαθμολογία:
0, 0, 0, 20, 20. Μ.Ο. 40/5 =8.
Ο Αναγνώστης μπορεί να σκεφθεί όσο θέλει στο παραπάνω υπαρκτό παράδειγμα του -πολύ πίσω – παρελθόντος. Το συμπέρασμα ωστόσο είναι ένα και κοινότυπο:
«Στην Ελλάδα όλα γίνονται και του σπανού τα γένια»
Το παραπάνω περιστατικό δεν χάνεται στην λήθη του χρόνου, αφού υπάρχει σε όλη την Ελληνική παράδοση. Η τελευταία γραπτή αξιολόγηση Εκπαιδευτικού γράφεται κάπου το 1983 και έκτοτε ο κλάδος απολαμβάνει ασυλίας λόγω και ένεκα του μισητού «Επιθεωρητισμού» που είχε βιώσει στην πλάτη του με τραυματικό τρόπο. Από τότε οι καιροί άλλαξαν. Η Κοινωνίες οι προηγμένες δεν δουλεύουν με τον αυτόματο πιλότο του φιλοτίμου. Έχουν απαιτήσεις υπέρμετρες οι γονείς (ωστόσο Κοινωνιολογικώς εξηγήσιμες, με την απομάκρυνση της μητέρας από το σπίτι λόγω ένταξης στην παραγωγή) Αφού οι απαιτήσεις αυξήθηκαν υπέρμετρα, μπήκε αναπόφευκτα και το θέμα της αξιολόγησης. Εγώ παίχθηκε το θέατρο του παραλόγου προ του οποίου ο Ιονέσκο θα σήκωνε τα χέρια ψηλά:
• Η ΟΛΜΕ που εκφράζει όλο τον κλάδο επέμενε σε όλους τους τόνους «καμία απολύτως αξιολόγηση –χειραγώγιση»
• Ο κλάδος που υποτίθεται ότι εκφράζεται από την ΟΛΜΕ αφού είναι η ανώτατη αιρετή του έκφραση επίσης -υποτίθεται πάντα- ότι προφανώς συμφωνούσε.
• Ο ίδιος κλάδος την ίδια στιγμή και χωρίς να αλλάξουν οι συνθήκες ποιοτικά, συμμετείχε με πανηγυρικά ποσοστά συμμετοχής (97% και άνω) στην αξιολόγηση των μελλόντων διευθυντών Σχολικών μονάδων. Το δέλεαρ μεγάλο: Μυστική ψηφοφορία.Μπορούμε να τάξουμε, να υποσχεθούμε προς όλους και να πράξουμε όπως επιθυμούμε. (ιδίως σε πολυπληθείς Συλλόγους) Στο φοβερό αυτό παιγνίδι, έπαιξε όλος ο πληθυσμός των καθηγητών και εξέπεμψε κραυγαλέα ένα σαφέστατο μήνυμα:
«Επιθυμούμε την αξιολόγηση! … Δεν επιθυμούμε την αξιολόγηση από ιεραρχικώς ανώτερους, αλλά από ιεραρχικά κατώτερους!...»
Η ΟΛΜΕ, η οποία στο απώτατο παρελθόν καλούσε Συλλόγους να καίνε ερωτηματολόγια του Υπουργείου, προ των πρωτοφανών διαδικασιών «άμεσης» δημοκρατίας όπως διαφημίστηκε αυτό το πανηγύρι της αναξιοκρατίας,
• εκώφευσε αιδημόνως.
• Δεν έβαλε καμία οδηγία αποχής από τις διαδικασίες –παγίδα της εξουσίας.
• Αδιαφόρησε παντελώς, ενώ τα μέλη της έχουν όλα τα εργαλεία ανάλυσης του φαινομένου.
• Τώρα που οδεύει σε αντισυνταγματικότητα (δηλ. αντιδημοκρατικότητα) η όλη διαδικασία της ιδιότυπης πανηγύρεως με τις κάλπες, επίσης τηρεί αιδήμονα σιωπή. Θα ρίξεις ευθύνη στο Σ.τ.Ε.; Θα δούμε.
Εν τω μεταξύ και με «τσίγκλιμα των Θεσμών» επανέρχεται το θέμα της αυτοαξιολόγησης, το οποίο είχε παγώσει καθώς η πλειονότητα των Συλλόγων της Χώραςαρνήθηκε ευσχήμως να την εφαρμόσει και ελάχιστοι συμμορφώθηκαν ενώ στο τέλος, από ουδένα ζητήθηκε η παραμικρή ευθύνη. Αντιθέτως, οι αρνούμενοι «δημοκρατικώς» την αξιολόγησή τους (όταν ήλθε και το θέμα αξιολόγησης προσωπικού σε θέσεις ευθύνης) αρνήθηκαν σιωπηλώς επίσης, χωρίς την παραμικρή επίπτωση. Μάλιστα, αυτή την «αγωνιστική στάση» (δηλαδή την άρνηση εφαρμογής της κείμενης νομοθεσίας της Δημοκρατικής Πολιτείας) την βάπτισαν εύσημο δημοκρατικής στάσης και το ανέφεραν ρητά σε Βιογραφικά υποψηφιότητας λ.χ. για Περιφερειακός Διευθυντές, μετά που αυτή η οργανωμένη στάση … «δικαιώθηκε!»
Τώρα επανέρχεται από τους ίδιους τους αρνητές της αξιολόγησης η αξιολόγηση.
Τα ερωτήματα αδήριτα:
• Επανέρχεται ως μαϊμού για να κλείσουμε τα μάτια των «θεσμών» ότι κάτι κάνουμε;
• Θα το χάψουν οι κουτόφραγκοι;
• Επανέρχεται αυταρχικά, αφού το Σώμα των Εκπαιδευτικών, ως μη καθοδηγούμενα πρόβατα νομιμοποίησε με την αθρόα συμμετοχή του, την πλέον στυγνή αξιολόγηση που μπορεί να υπάρξει;
• Είχαμε με συνοπτική διατύπωση, αξιολόγηση προϊστάμενου από υφιστάμενο, δηλαδή: (αλλάζουμε πεδίο εφαρμογής) Αξιολόγηση Εκπαιδευτικού από Μαθητή. Αν πονηρά σκεπτόμενος κάποιος πει ότι δεν μπορούν ανήλικοι να καθορίζουν το επαγγελματικό μέλλον ενός υπαλλήλου, ο αντίλογος είναι ο όρος «συμβουλευτική δημοκρατική αξιολόγηση.» Επίσης ένα σημαντικό τμήμα μαθητών, θα είναι πλέον ψηφοφόροι (δεκαεξάρηδες) και να «νομιμοποιούνται» σε κρίση) Εξ άλλου υπάρχουν οι Γονείς και οι Κηδεμόνες που νομιμοποιούνται περισσότερο να έχουν λόγο. Δηλαδή, ο «εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες» προ των πυλών.
• Αντί εσωτερικής αξιολόγησης όπως λένε οι θεωρητικοί, θα έχουμε και εξωτερική και από ασχέτους!
• Ας λένε οι εκφέροντες την αφόρητη κοινοτυπία «ότι οι μαθητές είναι οι καλύτεροι κριτές των καθηγητών τους!» Φυσικά και είναι και δεν διαφωνεί κανείς! Όλοι το γνωρίζουν! Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν το φαινόμενο Hawthorne . Θα ενεργήσει αναλογικώς, επωφελώς ; Υπάρχουν κι άλλα φαινόμενα που έχουν παρατηρηθεί και στην Ελλάδα, όπου τα πρώτα χρόνια που μετρούσαν τις προτιμήσεις των τηλεθεατών με τα μηχανάκια των Δημοσκοπικών Εταιρειών, είχαμε μεγάλη και παρατηρήσιμη αλλαγή στα γούστα των υποκείμενων σε έρευνα τηλεθεατών. Κι αν ομιλούμε για έρευνα φανταστείτε τι θα γίνει αν έχουμε και πραγματική εξουσία, όπου εκεί φαίνεται ο πραγματικός χαρακτήρας του ανθρώπου. Όλοι μπορούν να το φανταστούν όσοι έχουν μη επιδερμική επαφή με την κοινωνία.
Όπως μπορεί να αντιληφθεί ο καλόπιστος αναγνώστης:
• Όλος ο κλάδος έχει πέσει σε μια πολύ ορατή παγίδα, πολύ ορατή και πριν πέσει και όμως έπεσε.
• Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίο.
• Η ΟΛΜΕ, αντί να επιχειρηματολογεί ότι επιθυμεί ο κλάδος επιστημονική, δίκαιη , αξιοκρατική, με δικλείδες ασφαλείας, μη τιμωρητική (μισθολογικά) αξιολόγηση,επέλεξε το εκτός παντός μέτρου σύνθημα «Όχι σε κάθε μορφής αξιολόγηση» Αυτό πλέον ενεργεί στις άλλες κοινωνικές ομάδες εις βάρος των εκπαιδευτικών. Αυτό μεταφέρω εδώ με αγωνία.
• Η όποια έκφραση εξουσίας, έχει ήδη χειραγωγήσει τους εκπαιδευτικούς, αφού τους έβαλε να αλυσοδεθούν –κυριολεκτικά-μόνοι τους.
• Ακόμα και σήμερα κανείς δεν ομιλεί γι ΄αυτό το ολέθριο Συλλογικό ατόπημα του κλάδου, δηλαδή της ομαδικής συμμετοχής σε αξιολόγηση, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Η εξουσία θα διαλαλεί όποτε θέλει και όπως θέλει αυτή την αντιφατική στάση των Εκπαιδευτικών, ως εξόχως υποκριτική και θα δυσφημιστούμε για άλλη μια φορά λόγω και ένεκα των μαξιμαλιστικών στόχων της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ, η οποία φέρεται αποφασισμένη να έχει λόγο για όλα τα πολιτικά συστήματα του Πλανήτη και να επιδίδεται σε βιομηχανική έκδοση ψηφισμάτων, αλλά να ξεχνάει τα στρατηγικά λάθη της που κινδυνεύουν να οδηγήσουν ένα ολόκληρο κλάδο σε αυθαίρετη και κατά πάσαν βεβαιότητα αυταρχική μεταχείριση από την όποια εξουσία, αφού ουδέποτε έθεσε όρους και προϋποθέσεις για κάτι το αυτονόητο, για κάτι το πάρα πολύ σοβαρό ένεκα της Ελληνικής παράδοσης στις «εξυπηρετήσεις» και ο κλάδος οδεύει ως πρόβατο επί σφαγήν, χωρίς καμία θέση από την οργανωμένη του έκφραση, κινδυνεύοντας να υποστεί και άλλες στρατηγικές ήττες, αφού πρώτα «έχει κατορθώσει» με αυτή την «υψηλή καθοδήγηση» και επί πολλές δεκαετίες, να είναι ο χειρότερα αμειβόμενος κλάδος του Δημοσίου.
Γιάννης Π. Πλατάρος Μαθηματικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου