Το «Αριστερό» Μνημόνιο

Ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει την ώρα αυτή με το «αριστερό» μνημόνιο ένα βαρύτατο τίμημα γιά την «εκπαίδευση» του κ. Τσίπρα στα πρωθυπουργικά καθήκοντα.Διότι η κατάσταση θα ήταν σήμερα πολύ καλύτερη αν ο πρωθυπουργός γνώριζε να διαχειρισθεί τη κρίση και δεν είχαν μεσολαβήσει όσα τραγελαφικά συνέβησαν μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, που νομοτελειακά οδήγησαν στο τρίτο μνημόνιο, καθώς:

Μέσα στο πεντάμηνο των αρχικών παρανοϊκών διαπραγματεύσεων

με τους δανειστές έκλεισαν οι τράπεζες, επιβλήθηκε capital control, επέστρεψε η οικονομία στην ύφεση, σαρώθηκαν ακόμη περισσότερες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, αυξήθηκε η ανεργία, οδηγήθηκε σε ασφυξία η αγορά, αφαιρέθηκαν με τον αναγκαστικό δανεισμό της κυβέρνησης αναγκαίοι πόροι από τοπική αυτοδιοίκηση, ασφαλιστικά ταμεία, δημόσιους οργανισμούς κλπ. «έφυγαν» άλλα 35 δις από τις ελληνικές τράπεζες, χάθηκαν τα πρώτα μικρά δείγματα ανάκαμψης του 2014 και βεβαίως επανήλθε η απειλή του «Grexit».

‘Ολα αυτά γιά να μάθει ο κ. Τσίπρας ποιοί είναι και πώς λειτουργούν οι διεθνείς συσχετισμοί, τι ισχύει και τι δεν ισχύει στην Ευρώπη και πώς διαπραγματεύεται κανείς στο πλαίσιό της. Ο λογαριασμός αυτής της «εκπαίδευσης», τα δίδακτρα, που πρέπει τώρα να πληρωθούν από τον ελληνικό λαό, είναι το τρίτο σκληρότερο μνημόνιο και ένας νέος δανεισμός άνω των 85 δις ευρώ.Χαρακτηριστικά μάλιστα και προς άρσιν πάσης αμφιβολίας, δήλωσε ο Γ. Δραγασάκης στις 13 Αυγούστου σην ΕΡΤ:

«Πιστεύαμε ότι αν απειλούσαμε με έξοδο οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Πριν από τρία χρόνια μπορεί αυτό να ίσχυε, αλλά στο μεταξύ και εκείνοι πήραν τα μέτρα τους. Προς έκπληξή μας ο κ. Σόϊμπλε πρότεινε αν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ να μας βοηθήσει κιόλας. Άλλο σημείο κυβερνητικής αδυναμίας αποδείχθηκε η άγνοια των όρων διεξαγωγής της διαπραγμάτευσης, η οποία δεν γινόταν ελεύθερα αλλά μέσω ενός ολόκληρου συστήματος με κανόνες και επιτελεία».

Παράλληλα αποφάσεις του κ. Τσίπρα, που οδήγησαν σε θέσεις κλειδιά του πολιτικού συστήματος άτομα εμφανώς διαταραγμένα, ανίκανα ή ιδεοληπτικά, κατέδειξαν την αυταπόδεικτη αδυναμία του και στον τομέα της ορθής επιλογής συνεργατών.

Το ίδιο ισχύει και γιά τη σύνθεση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ – της ποιοτικά χειρότερης πλειοψηφίας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης – όπου ουκ ολίγοι γραφικοί και αλλοπαρμένοι κάνουν συχνά θορυβωδώς εμφανή τη παρουσία τους, με προεξάρχουσα μάλιστα τη Ζ. Κωνσταντοπούλου, την με διαφορά χειρότερη στα χρονικά του Κοινοβουλίου Πρόεδρο Βουλής.

Συναθροιζόμενοι όλοι αυτοί και όλα αυτά δεν είναι περίεργο ότι οδήγησαν στο τρίτο μνημόνιο και τα κωμικοτραγικά γεγονότα σχετικά τη συζήτηση και τη ψήφισή του στη Βουλή, που απέληξαν και στο «κούρεμα» της κοινοβουλευτικής δύναμής του ΣΥΡΙΖΑ από τις 149 στις 118 έδρες.

Έτσι την ώρα αυτή ο κ. Τσίπρας ηγείται μιάς κυβέρνησης μειοψηφίας, η οποία στηρίζεται στην ανοχή της Νέας Δημοκρατίας, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ. Στα κόμματα δηλαδή της αντιπολίτευσης που υπερψηφίζουν τις μνημονιακές συμφωνίες του όψιμα μεταλλαγμένου πρώην αντιμνημονιακού κ. Τσίπρα, γιά να σώσουν ότι ακόμη μπορεί να σωθεί, την ίδια ώρα που τα ευάριθμα γκρουπούσκουλα του κόμματός του με τυμπανοκρουσίες τις καταψηφίζουν.

Αποτελεί ευτύχημα γιά το τόπο ότι σε αυτή τη δυσκολότερη ώρα της Μεταπολίτευσης έχει απέναντι σε μία εμφανώς ανίκανη κυβέρνηση μιά υπεύθυνη αντιπολίτευση. Διότι πολύ περισσότερο από τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, εγγύηση γιά την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας είναι κυρίως ο Β. Μεϊμαράκης και η Νέα Δημοκρατία, ο Στ. Θεοδωράκης και το Ποτάμι, η Φ. Γεννηματά και το ΠΑΣΟΚ.

Εκ των πραγμάτων το μεγαλύτερο βάρος της στήριξης της χώρας την ώρα που η κυβέρνηση καταρρέει φέρει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ευτυχώς στη θέση αυτή βρίσκεται σήμερα ο Β. Μεϊμαράκης. Πολιτικός ικανός, με ισχυρό κοινό νου, έμπειρος, μετριοπαθής. Φανερά επιχειρεί να προωθήσει τώρα μία ευρύτερη υπερκομματική συναίνεση αναγκαία γιά την αντιμετώπιση όχι μόνο των σημερινών αλλά και των επερχόμενων κρίσιμων περιστάσεων. Διότι τα προβλήματα δεν τελείωσαν με τη ψήφιση του τρίτου «αριστερού» μνημονίου. Αντίθετα θα γίνουν ακόμη μεγαλύτερα λόγω και της αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε τώρα ή μετά από εκλογές σε συμμαχικές κυβερνήσεις.

Άν υπάρχει σήμερα μία απόλυτη βεβαιότητα, αυτή είναι πως δεν μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα σε έξοδο από τη κρίση είτε μονοκομματικές κυβερνήσεις είτε παρά φύσιν ετερόκλητες συμμαχίες τύπου ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Η έξοδος αυτή είναι δυνατόν να επιτευχθεί μόνο με ευρύτερες συναινέσεις και συμπράξεις των μεγαλύτερων φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων του τόπου, του μεταλλαχθέντος κ. Τσίπρα και όσων τον ακολουθήσουν συμπεριλαμβανομένων.

ΠΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΟΣ www.thetoc.gr