Επιστροφή στις ρίζες του Αντώνη Αντωνάκου

Επιστροφή στις ρίζες του Αντώνη Αντωνάκου

Επιστροφή στις ρίζες.

«…δεν είναι αρκετό να κερδίσουμε τις εκλογές. Πρέπει να τις κερδίσουμε κατά τρόπον ώστε να γίνουμε ικανοί να αντιμετωπίσουμε τη μετεκλογική περίοδο που θα ’ναι ίσως δυσκολότερη από τη σημερινή…».*

Τον Νοέμβριο του ’14 η ΑΔΕΔΥ συναντήθηκε με τον σημερινό πρωθυπουργό. Στο πλαίσιο της συνάντησης και στην έκκλησή του για «λαϊκή στήριξη» του αντέτεινα ότι δεν αρκεί να συλλέγει αρνητικές, για την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, ψήφους και ότι αντίθετα οι συνθήκες επέβαλλαν -ακόμα και στην περίπτωση που οι ψηφοφόροι θα πίστευαν στο πρόγραμμα και στην ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει την χώρα από την κρίση δίχως να ματώσει περισσότερο η κοινωνία- ευρύτερες συναινέσεις.  Δύο μήνες μετά έγιναν οι εκλογές ο κύριος Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός αθετώντας τις σημαντικότερες προεκλογικές του δεσμεύσεις.

Ήξερε ότι η οικονομική κρίση και τα μνημόνια τον είχαν ωφελήσει εκλογικά φθείροντας τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, ήξερε ή όφειλε να ξέρει ότι αυτά που υποσχόταν ήταν αδύνατο να  τα υλοποιήσει, παρ’ όλα αυτά οδήγησε την χώρα σε πρόωρες εκλογές. Τι ήταν εκείνο που τον έκανε να αγνοήσει αυτό που ο Κ.Κ. είχε διατυπώσει με αγωνία όταν αναρωτιόταν:   «…Όταν όμως θα ‘χει […] τερματισθεί η […] κρίση, τι θα είναι εκείνο που θα μας συνδέσει με τη λαϊκή ψυχή;…»*; Προφανώς η δίψα του για την εξουσία και το γεγονός ότι  δεν ήταν στις αρχές του «η άσκηση της πολιτικής να ταυτιστεί με συνείδηση αποστολής»*.

Το πολιτικό σκηνικό φαίνεται ότι επαναλαμβάνεται.  Οι ψηφοφόροι και σήμερα κατευθύνονται κυρίως από την αγανάκτηση και όχι από την εμπιστοσύνη και την ελπίδα. Ίσως μάλιστα περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα η επίτευξη αυτοδυναμίας στις προσεχείς εκλογές από την Ν.Δ. αποτελεί ένα ιδιαίτερα αμφίβολο ενδεχόμενο. Το «αφήγημά» της για την επομένη των εκλογών δεν φαίνεται να είναι πειστικό ή δεν είναι ελκυστικό. Ίσως του λείπει η σαφήνεια ή ενδεχομένως δεν έχει την κατάλληλη στόχευση. Το τελευταίο είναι και το σημαντικότερο. Σε ποιους απευθύνεται τελικά η αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα; Ποιο επιθυμεί να είναι το εκλογικό της ακροατήριο;

Είναι γεγονός ότι από την δημιουργία της και τις καταστατικές αρχές η Ν.Δ. στόχευε στο σύνολο των πολιτών και όχι μόνο. Απευθυνόταν στο Έθνος. Όμως έχει σήμερα η Ν.Δ. σαφή προσανατολισμό; Αν ναι σε ποιους απευθύνεται; Ανταποκρίνεται στις προϋποθέσεις που έθετε το ιδρυτικό της πλαίσιο, ότι δηλαδή: «…Τα κόμματα για να εκπληρώσουν την αποστολή τους πρέπει: Πρώτον, να έχουν σαφή ιδεολογία και σταθερό προσανατολισμό. Δεύτερον, να κατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης...»**;

Βεβαίως η κοινωνία δεν είναι σήμερα ίδια με την κοινωνία των ‘70ties. Αλλά ποιες είναι οι αλλαγές στην κοινωνική διαστρωμάτωση; Έχει διαμορφωθεί μια ισχυρή και ευάριθμη μεσαία και ανώτερη αστική τάξη ώστε να απευθυνόμαστε σε αυτούς ή αντίθετα η μεσαία τάξη συρρικνώθηκε δραματικά ως αποτέλεσμα και της οικονομικής κρίσης ενώ αξιόλογη αστική τάξη στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ και δεν υπάρχει και σήμερα; Επομένως ούτε καν η εκλογική σκοπιμότητα δεν θα δικαιολογούσε την τυχόν εγκατάλειψη της ιδεολογικής αρχής που ήθελε μεν την «ελευθερία της αγοράς» αλλά με απαράβατο όρο «την ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους για χάρη της κοινωνικής δικαιοσύνης»**. Γιατί για την Ν.Δ. η ανάπτυξη «δεν είναι αυτοσκοπός»** αλλά το ρεαλιστικότερο μέσο «για την προσέγγιση της κοινωνικής δικαιοσύνης»**.

Εξακολουθεί δηλαδή σήμερα η Ν.Δ. να είναι «κόμμα λαϊκό και κοινωνικό»**; Αν όχι από ποιους καθορίζεται το παρόν της και σε ποιους απευθύνεται; Από τους νεοφιλελεύθερους, που υπό την ηγεσία των κυρίων Μάνου και Βαλλιανάτου στις εκλογές του 2012 απέδειξαν ότι δεν εκπροσωπούν αξιόλογο τμήμα του εκλογικού σώματος; Ή μήπως από του εκπροσώπους της άλλης πτέρυγας που προσαρτήθηκε στην παράταξη το 2012 και εκλογικά δεν εκπροσωπούσε ούτε το 0,2% των ψηφοφόρων; Τι σχέση μπορεί να έχει μαζί τους ένα κόμμα που, ναι μεν είναι «…ακλόνητα προσηλωμένο στην ιδέα τού 'Ελληνικού Έθνους…»** αλλά, δεν είναι εθνικιστικό.

Όλα αυτά ίσως δεν θα είχαν καμία σημασία αν δεν αφορούσαν άμεσα το μέλλον όχι της παράταξης αλλά κυρίως της χώρας. Ναι η Ν.Δ. θα κερδίσει τις εκλογές όποτε και αν αποφασίσει ή αναγκαστεί να τις κάνει ο Τσίπρας. Αλλά το ερώτημα που είχε με αγωνία διατυπώσει ο Καραμανλής το 1945 προβάλλει ξανά με την ίδια ένταση. Τι πρέπει, αλλά κυρίως τι θα μπορούμε, να κάνουμε την επόμενη μέρα αφού «…δεν είναι αρκετό να κερδίσουμε τις εκλογές…»* όταν μετά θα χρειαστεί να ανακαλύψουμε αν υπάρχει κάτι που να «…μας συνδέσει με τη λαϊκή ψυχή…»* ώστε να κυβερνήσουμε αποτελεσματικά και προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Γιατί από την ιδρυτική της διακήρυξη η Ν.Δ., ως κόμμα λαϊκό που «…προέρχεται από τον λαό εργάζεται για τον λαό και ταυτίζεται με τον λαό…»**,  καθορίζεται ότι εκπροσωπεί τον λαό ως σύνολο και όχι μια ορισμένη τάξη.

Καλό είναι να το θυμηθούμε πριν από τις εκλογές. Να θυμηθούμε ότι οι αγρότες, οι μισθωτοί –ιδιωτικού αλλά και Δημόσιου Τομέα-, οι συνταξιούχοι είναι πολίτες στους οποίους η πολιτεία έχει ηθική υποχρέωση να εξασφαλίσει κοινωνική δικαιοσύνη και προστασία. Γιατί μόνο «…με την δίκαιη όσο πρακτικά δικαιότερη μπορεί να γίνει κατανομή του εθνικού εισοδήματος, εξασφαλίζεται ουσιαστικά ή πολιτική ελευ­θερία…»**. Η, σχεδόν εμμονική,  προσήλωση στην «αγορά» από την στιγμή που η τελευταία είναι κατ’ εξοχήν δανειοδίαιτη, κρατικοδίαιτη, φοροκλεπτική, εισφοροκλεπτική, λαθρόβια, μεταπρατική και αντιπαραγωγική δεν ωφελεί. Όποιος προσδοκά από ένα τέτοιο μοντέλο «ελεύθερης» οικονομίας να προκύψει αναπτυξιακό σοκ θα βρεθεί προ εκπλήξεως. Ο χρόνος μετά τις εκλογές θα είναι απελπιστικά πιεστικός αφού οι αρνητικές ψήφοι εξανεμίζονται με διπλάσια ταχύτητα από εκείνην με την οποία συγκεντρώνονται. Και οι «λυκοσυμμαχίες» με νέους «φίλους» που, προσβλέποντας σε «πολιτική ανάσταση», σχεδιάζουν μια σύντομη «δεξιά παρένθεση» είναι αποπροσανατολιστικές και επικίνδυνες. Είναι καιρός λοιπόν η παράταξη να ξαναβρεί την «ψυχή» της επιστέφοντας στις αξίες που μετά τον πόλεμο την κατέστησαν την μόνη εθνικά υπεύθυνη φιλολαϊκή πολιτική δύναμη.

* Κ. Καραμανλής (1945)

**Από την ιδρυτική διακήρυξη της Ν.Δ.

  Αντώνης Αντωνάκος 29-11-2018