Γιάννης Μακρυγιάννης
Οφείλω, εν είδει απολογισμού της σχετικά σύντομης πορείας του Γιώργου Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, καθώς σε λίγες ημέρες θα παραδώσει τη θέση σε άλλον- εκτός απρόοπτου στον Ευάγγελο Βενιζέλο – να επισημάνω μερικά πράγματα, που μου έκαναν εντύπωση. Και για να εξηγήσω γιατί η πρωθυπουργική του θητεία τελειώνει έτσι.
Ο Γιώργος λοιπόν είναι ένας πολιτικός, που παίζει πάντα στο όριο. Όπως τα παλιά εξτρέμ στο ποδόσφαιρο έπαιζαν στη γραμμή. Ήταν θεαματικά και αδιανόητα αποτελεσματικά, αλλά πολλές φορές και αυτοκαταστροφικά. Έτσι κι ο Γιώργος. Παίζει πάντα με τον κίνδυνο. Εντάξει, το 2004 του ήρθαν βολικά τα πράγματα και πήρε εύκολα την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το 2007 όμως την κράτησε με σπουδαίες, στρατηγικά και τακτικά, κινήσεις. Μεταχειριζόμενος το φόβο, επιστρατεύοντας απειλές, εκμεταλλευόμενος το συναίσθημα και φέρνοντας το Κίνημα στα όρια της επιβίωσης.
Με τον τρόπο αυτό απέτρεψε τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ στις αρχές του 2008 όταν ο ηττηθείς Βενιζέλος, ετοίμαζε εσωκομματικό όμιλο προβληματισμού.
Το 2009 έκανε κίνηση ματ στον Καραμανλή, αναγκάζοντάς τον να φύγει μία ώρα αρχύτερα. Απείλησε από τον Ιούνιο ότι θα προκαλέσει εκλογές με αφορμή την προεδρική εκλογή του 2010 και έτσι ο Καραμανλής προτίμησε, αντί να περιμένει να τον ρίξει ο Γιώργος, να φύγει έξι μήνες νωρίτερα, μόνος του. Ίσως ήταν δυστύχημα για τον Γιώργο αυτή τη επιτυχία του, αλλά ήταν επιτυχία του.
Εάν άλλο στοιχείο που μου έμεινε από τη μέχρι τώρα διαδρομή του Γιώργου είναι οι εμμονές του και οι περίεργες ιδέες του. Οι περισσότερες εξ αυτών ήταν αντισυμβατικές και άλλες εκτός ελληνικής – ή και «κανονικής» - πραγματικότητας ή εντελώς απολιτίκ.
Κατά περίεργο τρόπο πίστευε όμως σε αυτές και δεν υποχωρούσε. Μπορεί να τον εξυπηρετούσαν διάφορες εμπνεύσεις, αλλά είναι γεγονός ότι τις υιοθετούσε βαθιά, δεν ήταν επίπλαστη ή επιδερμική και ιδιοτελής η προσέγγισή του.
Το πρόβλημα είναι ότι στην μοιραία κίνηση με το δημοψήφισμα, συναντήθηκαν και τα δύο παραπάνω στοιχεία της πολιτικής του συμπεριφοράς και μάλιστα σε ένα εκρηκτικό ευρωπαϊκό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πεδίο. Συναντήθηκε η εμμονή του σε ιδέες όπως το δημοψήφισμα και η τακτική των ακραίων εκβιασμών. Ενδεχομένως υπό το αφελές κέλυφος μίας αθώας πίστης ότι η συγκεκριμένη δημοκρατική διαδικασία, θα μπορούσε να ωφελήσει στις παρούσες συνθήκες.
Έκανε μία παρακινδυνευμένη κίνηση και έχασε. Το αξιέπαινο εδώ – και μόνο εδώ για να μην παρεξηγηθούμε – είναι ότι αναγνώρισε τη ήττα του και δέχθηκε να πληρώσει, χάνοντας την πρωθυπουργία. Έστω και την ύστατη ώρα, που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, κάτι είναι κι αυτό…
Οφείλω, εν είδει απολογισμού της σχετικά σύντομης πορείας του Γιώργου Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, καθώς σε λίγες ημέρες θα παραδώσει τη θέση σε άλλον- εκτός απρόοπτου στον Ευάγγελο Βενιζέλο – να επισημάνω μερικά πράγματα, που μου έκαναν εντύπωση. Και για να εξηγήσω γιατί η πρωθυπουργική του θητεία τελειώνει έτσι.
Ο Γιώργος λοιπόν είναι ένας πολιτικός, που παίζει πάντα στο όριο. Όπως τα παλιά εξτρέμ στο ποδόσφαιρο έπαιζαν στη γραμμή. Ήταν θεαματικά και αδιανόητα αποτελεσματικά, αλλά πολλές φορές και αυτοκαταστροφικά. Έτσι κι ο Γιώργος. Παίζει πάντα με τον κίνδυνο. Εντάξει, το 2004 του ήρθαν βολικά τα πράγματα και πήρε εύκολα την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το 2007 όμως την κράτησε με σπουδαίες, στρατηγικά και τακτικά, κινήσεις. Μεταχειριζόμενος το φόβο, επιστρατεύοντας απειλές, εκμεταλλευόμενος το συναίσθημα και φέρνοντας το Κίνημα στα όρια της επιβίωσης.
Με τον τρόπο αυτό απέτρεψε τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ στις αρχές του 2008 όταν ο ηττηθείς Βενιζέλος, ετοίμαζε εσωκομματικό όμιλο προβληματισμού.
Το 2009 έκανε κίνηση ματ στον Καραμανλή, αναγκάζοντάς τον να φύγει μία ώρα αρχύτερα. Απείλησε από τον Ιούνιο ότι θα προκαλέσει εκλογές με αφορμή την προεδρική εκλογή του 2010 και έτσι ο Καραμανλής προτίμησε, αντί να περιμένει να τον ρίξει ο Γιώργος, να φύγει έξι μήνες νωρίτερα, μόνος του. Ίσως ήταν δυστύχημα για τον Γιώργο αυτή τη επιτυχία του, αλλά ήταν επιτυχία του.
Εάν άλλο στοιχείο που μου έμεινε από τη μέχρι τώρα διαδρομή του Γιώργου είναι οι εμμονές του και οι περίεργες ιδέες του. Οι περισσότερες εξ αυτών ήταν αντισυμβατικές και άλλες εκτός ελληνικής – ή και «κανονικής» - πραγματικότητας ή εντελώς απολιτίκ.
Κατά περίεργο τρόπο πίστευε όμως σε αυτές και δεν υποχωρούσε. Μπορεί να τον εξυπηρετούσαν διάφορες εμπνεύσεις, αλλά είναι γεγονός ότι τις υιοθετούσε βαθιά, δεν ήταν επίπλαστη ή επιδερμική και ιδιοτελής η προσέγγισή του.
Το πρόβλημα είναι ότι στην μοιραία κίνηση με το δημοψήφισμα, συναντήθηκαν και τα δύο παραπάνω στοιχεία της πολιτικής του συμπεριφοράς και μάλιστα σε ένα εκρηκτικό ευρωπαϊκό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πεδίο. Συναντήθηκε η εμμονή του σε ιδέες όπως το δημοψήφισμα και η τακτική των ακραίων εκβιασμών. Ενδεχομένως υπό το αφελές κέλυφος μίας αθώας πίστης ότι η συγκεκριμένη δημοκρατική διαδικασία, θα μπορούσε να ωφελήσει στις παρούσες συνθήκες.
Έκανε μία παρακινδυνευμένη κίνηση και έχασε. Το αξιέπαινο εδώ – και μόνο εδώ για να μην παρεξηγηθούμε – είναι ότι αναγνώρισε τη ήττα του και δέχθηκε να πληρώσει, χάνοντας την πρωθυπουργία. Έστω και την ύστατη ώρα, που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, κάτι είναι κι αυτό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου