«Δεν είμαστε σε προεκλογική περίοδο, αλλά συμπεριφέρεστε σαν να έχουμε αύριο εκλογές», είπε χθες το πρωί οργισμένος τηλεοπτικός δημοσιογράφος σε καλεσμένο του. Πιθανότατα αν παρακολουθούσαν τη συζήτηση κάποιοι Πολίτες, θα νόμιζαν ότι είχαν επιστρέψει -με τη «μηχανή του χρόνου»- στη δεκαετία του ’90. Γιατί; Γιατί, πρώτον, είμαστε σε προεκλογική περίοδο όχι από χθες -Πρωταπριλιά-, αλλά από την ημέρα που ο Γ. Παπανδρέου τηλεφώνησε στον Α. Σαμαρά, μη αντέχοντας το βάρος της πρωθυπουργίας του. Αν το φιλοσοφήσει κανείς, η κυβέρνηση Παπαδήμου, με τον καθορισμένο χρονικό ορίζοντα, υπηρεσιακό χαρακτήρα έχει: Να διαχειριστεί τα κατεπείγοντα, να επιβάλει άψογες διαδικασίες, να ετοιμάσει τη μετεκλογική μέρα. Δεύτερον, οι πολιτικοί, είτε μιλούν σε προεκλογική είτε σε μετεκλογική περίοδο, δεν ξεχνούν ότι το ακροατήριό τους είναι εκλογικό. Τρίτον, πώς να μη νιώθουμε ότι είμαστε σε προεκλογική περίοδο όταν η δημοσίευση των δημοσκοπήσεων γίνονται καταιγιστικά: Δύο με τρεις την εβδομάδα. Ποιος τις παραγγέλνει; Ποιος τις πληρώνει; Πόσο επιστημονικά αξιόπιστες είναι; Μόνον οι εταιρίες μέτρησης της κοινής γνώμης γνωρίζουν. Κι όμως, διαμορφώνουν κλίμα.
Το σοβαρό είναι ότι οι πολίτες παίρνουμε στα σοβαρά τις δημοσκοπήσεις. Ακόμη πιο σοβαρό ότι τα κόμματα τις μελετούν εμβριθώς και σταθμίζουν την πολιτική στρατηγική τους κατά κει «που φυσάνε». Ετσι, στην Αριστερά υπάρχει «αγνός ενθουσιασμός» ότι κατατροπώθηκε ο δικομματισμός με την πολυδιάσπαση, με πιθανότητες να ορκιστούν στη Βουλή επτά κόμματα. Στη δε συντηρητική πτέρυγα, σκεπτικισμός ότι δεν θα προκύψει ισχυρή κυβέρνηση. Δεν λαμβάνεται υπόψη το δέος του Πολίτη μπροστά από το «τέρμα». Οργισμένος, θυμωμένος, εξαγριωμένος, αποκαμωμένος, χτυπημένος; Φυσικά. Αλλά ΤΩΡΑ ξέρει ότι η ψήφος της διαμαρτυρίας δεν οδηγεί πάντοτε σε σοφότερες επιλογές. Η ψήφος της οργής μπορεί να φέρει την Ελλάδα πίσω στον Φεβρουάριο 2012, που κανείς δεν θέλει να θυμάται ή να επαναληφθεί. Η ψήφος για «τιμωρία» μπορεί να οδηγήσει και σε «μπούμερανγκ», όπου η μη συγκρότηση κυβέρνησης θα δοκιμαστεί σε νέα αναμέτρηση. Κανείς από τους αρχηγούς των κομμάτων που θα διεκδικήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού δεν θα ήθελαν μια τέτοια επανάληψη, έχοντας επίγνωση τι θα σήμαινε για το σκαρί της Ελλάδας το ταξίδι στη φουρτουνιασμένη Ευρώπη…
Αυτή την ώρα δεν έχουμε ανάγκη να ακούσουμε «καλά λόγια» από τους υποψηφίους, ούτε λόγια «παραμυθίας». Πολύ περισσότερο υποσχέσεις που φαίνονται αδύνατον να τηρηθούν στο άμεσο μέλλον. Δύο πράγματα έχουμε ανάγκη: την αλήθεια για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Την αλήθεια για το τι πρέπει να υποστούμε ΑΚΟΜΗ για να βγούμε από δω. Είναι ανάγκη από τους υπεύθυνους ηγέτες, και όχι από ευκαιριακούς που δημιουργούν οι συγκυρίες, να ειπωθεί στους Πολίτες η αλήθεια. Αυτή είναι και το μόνο ισχυρό επιχείρημα που θα οδηγήσει τον Πολίτη να ψηφίσει έτσι ώστε την 7η Μαΐου να συγκροτηθεί κυβέρνηση με ισχυρή πλειοψηφία, που να επιτρέπει την εφαρμογή στρατηγικού σχεδίου εξόδου από την κρίση. Διαφορετικά, όχι επτά, αλλά δεκαεπτά κόμματα θα διεκδικήσουν το διαβατήριο του 3%...
ΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΕΑ- ΕΛ .ΤΥΠΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου