Τελειώνοντας το σχολείο, με ρώτησε ο πατέρας μου εάν θέλω να σπουδάσω στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Επειδή σύμφωνα με το «ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα» ήμουν «κακός» μαθητής (έννοια με πολλαπλά νοήματα) απάντησα: «εάν σπουδάσω στην Ελλάδα, δε θα μάθω τίποτα, εάν σπουδάσω στο εξωτερικό, σίγουρα κάτι θα μάθω». Έτσι, μετά από προετοιμασία, έδωσα εισαγωγικές εξετάσεις σε ένα Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, όπου έγινα δεκτός.
Δίδακτρα δεν κατέβαλα, αφού το Πανεπιστήμιο αυτό είναι δημόσιο, δηλαδή συντηρείται με τα λεφτά των εκεί φορολογουμένων, εντάσσεται δε στο top 10 των Πανεπιστημίων.
Προβληματίστηκα λοιπόν και σκέφτηκα: Πως γίνεται λοιπόν ένας «κακός» μαθητής να αριστεύει; Και γενικότερα, τι είναι αυτό που κάνει τους Έλληνες να αποτυγχάνουν στην Ελλάδα και να αριστεύουν στο εξωτερικό;
Κατ’ αρχήν επικεντρώνομαι στην έννοια των Πανελλαδικών ή Πανελληνίων εξετάσεων. Πουθενά στο κόσμο δεν υπάρχει αντίστοιχο σύστημα εξετάσεων. Δεν έχω ακούσει ποτέ για Πανγερμανικές,Πανγαλλικέςή Παναμερικανικές εξετάσεις. Και πουθενά στο κόσμο δεν θυσιάζει το «επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα» τόσο πολλά στην παραπαιδεία.